Eimreiðin - 01.07.1943, Síða 82

FÓRN ÖRÆFANNA eimreiðin
— Sóknarprestur-
inn varð að láta
þetta voðalega al-
hæfi til sín taka,
hvernig svo sem
allt var í pottinn
búið. Og hann hað
þess í öllum stól-
lun sinna sóknar-
kirkna, með lijart-
næmiun orðum:
„að sál þessarar
konu, sem nú uffl
stund hefði for-
myrkvazt og snú-
izt til heiðinnar
villu, sérdeilis með
kirkjunnar forakt og bigöngu heilags-anda-kristilegra-sakra-
menta, mætti snúast og forldárast frá djöflanna fragmentum og
myrkranna fordjörfun, til einnar og sannrar, blessunarríkrar,
sáluhjálplegrar trúar og kristilegra umþenkinga, A'itandi guðs
reiði æ yfir sér vakandi í sérhverri guðsorða afrækt og sakra-
mentanna forsómun frá syndanna fyrirgefning í Kristí-lambs-
ins blessaða blóðvökva. Og sem einn vesæll og auðmjúkur
drottins þjón, þess hiðjandi, að soddan syndarinnar fram-
ferði yrði eigi öðrum freistinganna fordæmi; því hver skvldi
æ-þarumþenkjandi og þeim meistarans orðum trúandi, oð
hvað er það manninn stoðandi, ])ó alls heims góss yrði eigandi,
ef hann er sálartjóns bíðandi?!“
Þetta kom á! Féll vel við fátæktina og vesaldóminn. Mjó‘ú
mundangshófið. Betra að hafa kirkjuna hjá sér. Ekki sérle'ga
glæsileg tilhugsun að lenda i helvíti eftir allt það, sem á
undan var gengið.
Nu sofnaði enginn undir prédikun, en margir grétu, þv 1
hin hræðilega sekt konunnar í Kalmanslungu stóð í hjörtu
ijósi. Blessuðum prestinum hafði aldrei sagzt jafn vel. ^tl
skildu flestir, hvernig í öllu lá. Konan hafði aðhafzt ókristi-
legt athæfi, er hún tók þessa heiðnu flækingsstelpu til fúsl-