Eimreiðin - 01.07.1943, Qupperneq 88

2fi4
FÓRN ÖRÆFANNA
EIMREIÐIN
fyrir alla ábyrgð og umönnun kirkjunnar? Ekki bar á öðru!
Hinn helmingurinn var prestsmata til handa Húsafellsklerki;
það voru öll hans laun fyrir þjónustubrögðin við hans eigin
kirkju. Að þessu leyti stóð hann því jafnhátt sjálfum sóknar-
prestinum fvrir drottni. Og hafði hann nokkurn tíma vantað
í kirkju? Ekki aldeilis! Auk heimakirkjunnar, sem aldrei
missti máls, reið hann bæði til Húsafells og í Stóra-Ás til að
hlýða helgum tíðum, svo fremi að árnar væru ekki alveg
ófærar. Fór hann ekki jafnvel í aðra sókn, að Gilsbakka,
þegar árnar voru ófærar, en Fljótið reitt, enda þótt Gilsbakka-
presturinn færi ekki eins réttvel með guðsorðið. Gat drottinn
heimtað meira af honum? Skjóni hans átti nú bezt að vita
um það! Honum fannst, að leitun mundi að sannkristnara
manni, líklega þó að undanteknum hans eigin sóknarpresti
og ef til vill kirkjuhaldaranum í Stóra-Ási, efaðist þó stórlega
um þann siðarnefnda. Aðrar sóknir komu ekki til greina. Al't
til þessa hafði drottinn ekki farið svo illa út úr þeim við-
skiptum, að hann mætti ekki vel við una! Nú, nú, smásyndii'
gátu alltaf slæðzt inn á mann, ef farið væri út í nánasarlega
smámuni; en ]iað var allt l'yrirfram dægilega forklárað og hvít-
þvegið í lambsins blóðvökva við sakramentanna sáluhjálplegu
aflausn, þar sem hann hafði aldrei látið sig vanta. Gerði full"
komlega ráð fvrir, að reikningurinn hallaðist ekki á sig 1
þessum viðskiptum. Allaf hlaut hann þó að eiga inni eitthvað
lítilsháttar. Það varð ekki af skafið. Drottinn og þeir aðrir, ci
næstir honum stóðu, hlutu nú að vera meiri höfðingjar en
svo að vera sifellt að ragast í einhverjum smámunum. Aðal-
atriðið: að afrækja ekki kirkjuna. Hann vissi svo sein »in
smábrellur, sem hann var efins i, að þeir á himnum hefðn
reiknað með og óvist, nema hann hafi snúið á þá eitthvað
lítilsháttar þar, eins og hér fyrir töluvert mörgum árum,
þegar hún Ljósa eignaðist krakkann. Hann fór i Húsafell að
skila presti kirkjukúgildunum í smjöri — ekki var nú um
annað að tala. Og presturinn fór að gjóa í prótÖkollu og tau
aði í skeggið: „Hans fyrsta hórdómsbrot; hennar l'yrsta lausa
leiksbrot!“ Ekki var bóndinn læs sjálfur og enginn á hans
heimili, enda ekkert með þá konst að gera — með því að kiikj
an var á heimilinu. En einhvern veginn var honum þó i nöp V1