Eimreiðin - 01.07.1943, Síða 95

elmreiðin
FÓRX ÖRÆFANNA
271
teygir og sveigir, lyppar og lopar, magnar og mæðir kliðmjúka
töfrastrengi, rótt og ótt, frarn og út í svalið mikla.
Kuldinn var að heltaka hana. Hríðarveggurinn skýldi jökl-
inum. Stórt él að skella yfir. Tennurnar glömruðu í munn-
inurn; krampaflog u.m líkamann. Fannst sem hún mundi
ekki geta staðið upp. Biðja til guðs! Ekki hægt. Of fjarlægur.
Guðsmóðir! Miklu nær. Hún hét María. Og það var nafn ú
nianneskju. Þær höfðu sagt henni hvað hún hét, bæði Ljósa
og fóstra hennar, og eins hitt allt - - um jólabarnið. Svo hafði
Madaman á Húsafelli líka ákallað Maríu, þó ekki með nafni,
þegar hún sagði lienni, hvernig komið var. En hvernig hún
var guðsmóðir, gat hún ekki vel skilið og leiddi það lijá sér.
í*að var nóg, að hún vissi, að þessi góða kona hét María, sem
ákölluð var í neyðinni. Þess vegna sendi hún henni bæn sína,
nú í neyðinni: „Elsku, hjartans María! Eg er að fara til
Húsafells af því madaman er svo góð! Ég ætlaði upp i jökul,
en ég er svo hrædd, veðrið er að verða svo vont, og mér er
svo óttalega kalt. Hjálpaðu bara litla drengnu.m mínum, sem
fæddist á jólanóttina, eins og drengurinn þinn! En hirtu ekk-
ei't um mig, ekkert um mig. — Bara litla drenginn, sem á svo
kágt, svo skelfilega bágt! Láttu hann ekki deyja af því hann'
ei> svo litill, og svo er hann svangur líka, og honum er kalt!
Ég hann á engan föður eins og drengurinn þinn, sem átti
bara guð, sem er svo hræðilega langt i hurtu. Taktu hann
heldur til þín svo hann verði góður eins og litli drengurinn
þinn, sem fæddist í jötu! “ Hún veinaði og grét síðustu orðin
°t? endurtók þau hvað eftir annað, en þá stóðst drottinsvikar-
inn ekki lengur mátið; hafði setið skammt frá, horft á og
hallað á vangann. Nú stökk hann til hennar, hvaða afleið-
ingar sexn það kynni annars að hafa, krafsaði í hana og
vældi. Móðirin reis upp ,með veikum hurðum og hjúfraðx
i>arnið að bijóstinu: „Ó, Skuggi-Tryggur! Þú veizt ekki hvert
þú ert að fara!“ Hiin nötraði öll, tennurnar glömruðu, liver
hreyfing lýsti stjarfa. Hún rétti fram króldoppna hendina til
að klappa dýrinu, sem hálfskelfdist, því nú var það ásýnd
dauðans, sem máluð var á ásjónu liennar. Þratt fyrir það
var fögnuðurinn mikill; vældi aumkvunarlega og sleikíi hönd
hennar. Hún sveiaði honurn þá ekki eftir allt sarnan!