Eimreiðin - 01.07.1943, Qupperneq 96

272
FÓRN ÖRÆFÁNNA
EIMREIÐIX
Hvaða hljóð var þetta? Verið að hóa? Húii hrökk saman
hvað eftir annað. Augn hennar nrðu opin og starandi, lýslu
ótta og skelfingu. Ofheyrn? Já, undir venjulegum kringum-
stæðum. Auðséð var, að Skuggi-Tryggur heyrði ekkert, enda
var þess engin von, leitarfólkið var í órafjarlægð. Engum lif-
andi manni hefði getað til hugar komið, að hún hefði getað
verið búin að fara alla þessa leið, og þó sizt af öllu þangað,
sem hún var komin; enga slóð hægt að rekja, því snjóað hafði
á rauða og freðna jörð. Á 3—4 stundum hafði hún farið þá
vegalengd, sem röskasti, þaulæfður göngumaður mundi vart
hafa komizt á 6—7. Þetta átti hún enn eftir af skapi sínu og
gömlu smalastiilkunni, enda þótt hún bæri barnið við brjóstið
og væri lasburða. En var hún nú þrotin? Hætt er við, að
óvænt koma hundsins hafi í og með verið orsök þessarar of-
skynjunar; ástand hennar komið úr venjulegum skorðum og
hugsað hundinn í sambandi við leitarliðið. Hvað sem þessu
leið, þá heyrði hún hóin; heyrðist þau vera nálægt og reiði
og gremja í rómnum. Og henni óx skyndilega ásmegin, notaði
nú síðustu lífskrafta sína til að rísa á fætur og þjóta af stað,
stefndi nú beint, frá ánni og til norðuráttar á jaðar svört-
ustu hraunelfunnar. — „Aldrei skal hann ná mér! Aldrei! —
Aldrei! — Aldrei!“ Engu líkara en hún ætti enn undraverðan
þrótt, sem stöðugt' yxi og magnaðist. Hún æddi áfram. Þetta
átti nú við Skugga-Trygg. Nú þekkti hann smalastúlkuna, vin-
una sína hjartkæru; réði sér ekki fyrir fögnuði. Hvilík dæma-
laus, himnesk sæla! Hún bullaði alls konar óráð og vitleysu,
rak jafnvel upp hlátrasköll. Þau voru komin nokkuð inn 1
hraunjaðarinn og stefndu norður með honum. Þarna var á
æpingi dálítill gróðurkvíslingur, smárunnar og viðarnælingur.
Smáir rjúpnahópar flugu upp hér og þar, og ropaði i ein-
staka. Þau voru að fara yfir lágt og breitt hraunreipi, og
hún bullaði óráðið: „Sérðu ekki Skuggi-Tryggur! Við erum
rétt koinin! Þetta er Húsafell! Nei, sérðu! Sérðu! Þarna er
litli bærinn minn. Og það er snjór á þakinu! Æ! — Ó! Og
þarna er hrislan mín, hlessuð! Það eru plögg á greinunum,
ég held, að ég þurfi nú að ná mér í sokka!
Og þarna stendur Hann i dyrunum með Ijós! “
Hún tók undir sig stökk og hvarf. — Skerandi stuna neðan