Eimreiðin - 01.05.1960, Blaðsíða 28

116
EIMREIÐIN
haíði tekið traustataki úr sjálfs sín
hendi —.
Þau stóðu úti við borðstokkinn
og horfðu á ísland liða hjá. „Nú
skil ég loksins alla ættjarðarsöngv-
ana,“ sagði hún.
„Eg líka. Svona er þá landið.
Ekki datt mér það í hug.“
Þau töluðu raunar tæpast alvar-
iegt orð og hlógu mikið þessa
stund, sem þau áttu samleið.
„Þegar ég var lítil,“ sagði hún,
„var ég alltaf að segja sjálfri mér
ævintýri. Þau gerðust alltaf á sigl-
ing^u. Líklega hefur það stafað af
sögunni um hafmeyjuna litlu. En
alltaf gerðust þau á sjó.“
„Það hefur heldur aldrei gerzt
neitt í heiminum fyrr.“ Hann var
með þessu að líkja eftir háfleygu
orðalagi og gerði sér upp angur-
væra rödd.
Hún skildi það og hló.
Á næstu höfn fór hún í land og
veifaði til hans hendi.
Tólf árl Andlit hennar var
breytt. Mjúkt og ávalt barnsandlit-
ið hafði fengið ákveðna drætti. En
augun spurðu: „Viltu mig? Ég
gleymi þér ekki.“
Hann hugsaði: „Vil þig, vil þig
ekki, vil þig, vil þig ekki. Og hvort
sem ég vil þig eða ekki, er nú allt
um seinan.“ .
Þau liittust, Jrar sem Norðurleið
nam staðar á vegamótum. Nú var
hún kvenlega klædd og hæglát í
hreyfingum.
Hann sagði við sjálfan sig: „Ég
tek upp baráttuna aftur. Gott mál-
efni er nokkurra andvökunótta
vert.“
Þau sátu saman frá hádegi til
nóns. Hann sagði við hana: „Ævin-
týrin, sem Jtú samdir, gerðust víst
alltaf á sjó. Var það ekki? Auðvitað
ekkert Jjeirra í bíl.“
Hún leit í kringum sig í reykjar-
svælunni: „Ég held ekki.“
„Þau hafa Jmrft hreint loft.“
Hann sagði henni frá kvonfangi
sínu og sýndi henni mynd af tví-
burunum. Elún varð hljóð i’111
stund og gerði sér ekki upp neinn
gáska. Hann vék að öðru málefm-
Þá sagði hún glettin: „Hver veit,
nema ég geti sýnt þér myndir næst,
Jregar við hittumst.“
„Ætli það verði ekki í flugvél?
„Eða í kafbát.“
En það var á Lækjartorgi. Hann
var gestur í bænum.
„Ég er kominn til að sjá mynd-
ina,“ sagði hann.
„Engar myndir enn.“ Hún hlð-
„Þú kemur of snemma."
Hún horfði á hann, en augnn
sögðu ekki neitt, mundu aldrei
segja neitt framar. Steina litla var
mjög ráðvönd, og hún vildi láta
sögur fara vel.
Nú fann hann, að hann hafði
kjark til að segja konunni sinnt
Jjetta, sem hann hefði átt að segja
henni fyrir löngu, úr því að hun
hafði grun. Raunar var ekki fra
miklu að segja. Hann bauð kven-
manni tvisvar á bíó og kvaddi hana
í bæði skiptin úti á miðri götu. Gat