Eimreiðin - 01.05.1960, Side 84

172
EIMREIÐIN
hana standa á lægra stigi. Þvert á
móti finnst þeim, sem aðlagast hafa
hinum austrænu lifnaðarháttum,
sem margt í daglegu lífi Vestur-
landabúa sé frumstætt og lítt þrosk-
að. Það skal viðurkennt, að því er
öðruvísi farið á Austurlöndum.
Rithöfundur einn liefur látið
svo um mælt, að Japanir töluðu
afturábak, læsu afturábak og skrif-
uðu afturábak, en það væri aðeins
undirstöðuatriði þeirra í því að
vera á öndverðum meiði við allt.
Hins vegar gætu Japanir staðliæft
jafn kröftuglega, að Vesturlanda-
búar gerðu allt „afturábak”. Slíkt
fer vitanlega eingöngu eftir því,
livernig á það er litið. Á vissan hátt
er margt, sem mælir með þessum
„öfuguggahætti" Japana.
Þeir myndu til dæmis ekki skrifa
„Pétur Hansson", heldur „Hansson
Pétur“. Samkvæmt venju þykir
þeim sjálfsagt að rita nafn föðurins
fyrst, en því næst nafn þess afkvæm-
is hans, senr um er að ræða. Japanir
og aðrir austurlandabúar árita póst-
sendingar í eftirfarandi röð, sem
lilýtur að teljast einkar hagræn:
ísland, Reykjavík, Aðalstræti 37.,
Hansson Pétur herra. Er litlum
vafa undirorpið, að væri þessi „öf-
uga“ orðaröð upp tekin, yrði það
til mikilla þæginda fyrir póstþjón-
ustuna.
Það er margt annað en þetta „öf-
ugt“ meðal Japana í augum hins
vestræna manns. Japaninn dregur
ekki pennastrik, hann prýstir því á
með ritpensli sínum. Húsfreyja í
Japan þræðir ekki nál sína, heldur
dregur hún nálaraugað niður yfir
Jjráðaroddinn. Þegar Evrópumaður
veifar hönd, merkir })að „vertu
sæll“, en geri Japani slíkt liið sama,
á liann við með því „komdu liing-
að“. Hvað mæltu máli viðvíkur,
eru hugmyndir vestrænna og jap-
anskra manna um „öfugt“ og „rétt
svo gerólíkar, að sérfræðingar eru
þeirrar skoðunar, að ef útlending-
ur ætti að geta lært að tala jap-
önsku eins og innfæddur maður,
yrði hann að fæðast upp á nýtt,
með algjörlega umsköpuðum heila-
TÖFRAR HINS
ÓSNORTNA JAPANS
Hvort sem manni finnst Jjað „aft-
urábak“ eða „áfram“, hvíla sér-
kennilegir töfrar og fegurð yf11
ýmsu sem japanir hafa um hönd,
og margt er svo hagrænt, þegar
ofan í kjöl er lesið, að vestrænir
menn verða forviða. Það er ævin-
týri líkt að umgangast japanska
aljrýðu í þeim héröðum landsins,
sem ekki hafa orðið fyrir erlendum
áhrifum.
Rithöfundur sá, er minnst var á
í upphafi Jjessarar greinar, ræður
ferðamönnum til að dveljast um
nokkurra mánaða skeið í einhverj-
um gömlum bæ Jrar inni í landi-
Hann segir svo:
„Allt frá upphafi komu sinnar
fær ferðamaðurinn naumast varizt
hrifningu yfir Jreim augljósa bl®
ánægju og vingjarnleika, sem uff'
lykur hann. Hann finnur að fólkib
er viðfeldið, háttvíst og elskulegh
bæði gagnvart honum sjálfum °S
hvert við annað, hvenær sem er og