Eimreiðin - 01.05.1960, Síða 43

EIMREIÐIN
131
^ra en þá, að lionum hefur ekki
tekizt að lækna hann, þótt séra Jón
hafi oft og einatt sótt hann ráðum,
°8 hlýtur læknirinn áfellisdóm fyr-
lr> og hann mjög ómaklegan. Hér
'ifðist skáldið sækja nokkuð langt
eftir átyllu til að yrkja níð, og er
þetta Ijóst vitni þess, hve viðkvæm-
Ur séra Jón var og örlyndur úr hófi
fram. Hann fann líka sárt til þessa
Salla. Ari læknir þótti hinn mætasti
tttaður, og læknisstarfinn fór hon-
um ágætlega úr hendi.
Furðulegt má það kalla, hve hóf-
Samlega séra Jóni farast orð um
hörmungar þær, sem dundu á
mónnunr á siglingaleysisárum Na-
Póleonsstyrjaldanna. Til eru um-
Sagnir tveggja merkismanna, Stef-
“jUs alþm. á Steinsstöðum og Jóns
Jónssonar frá Lögmannshlíð, um
Pær. Notaði séra Arnljótur Ólafs-
s°n endurminningar þeirra sem
uPpistöðu í greinaþátt í Norðling.
Lýsing þessara manna á siglinga-
eysisárunum er í stuttu máli á
Pessa leið: Trjáviðarekla var svo
mikil, að ekki fékkst fjöl í líkkistu,
ug sá Stefán eitt lík jarðað kistu-
ai*st. Salt fékkst ekki, svo að kjöt
'ar etið drafúldið, en auk þess sjáv-
frþang, holtarætur og skinn. Úr
P°rskhausum, sporðum og uggum
'ar búinn til bruðningur, en mjólk-
l,rlögg höfð með, ef til var. Mörg-
um varð meint af þessari fæðu.
' °u Jónsson segist hafa lagt sér til
mþnns skóvörp og skinnskækla og
^ ^Ott, liirov tmv olrtrí
n^ring
m°rgni dags og í rökkri eða fyrir
Öap-spfr.’ÍC “
Víðast hvar var ekki
nema tvisvar á dag, að
agsetrið.
Þegar alls er gætt, verður að telja
næsta furðulegt, hve bjart er yfir
skáldskap séra Jóns Þorlákssonar.
Okkur þykir furðu sæta, hvílíkur
hann var, og um leið vaknar spurn-
ingin, hvílíkur hann hefði getað
orðið, ef kjör hans hefðu verið
önnur.
Síðustu nóttina, sem séra Jón er
í Galtardal, yrkir hann kvæðið
Grafskrift. Hann hefur vitað, að
hverju fór, vitað, að hann var að
kveðja konu sína fyrir fullt og allt,
barnið sitt — hamingju sína. Hann
vakir þessa örlaganótt, þótt langt
ferðalag sé fyrir höndum að
morgni, gerir upp reikningana við
sjálfan sig og tilveruna, sér opna
gröfina gína við sér. Síðasta erind-
ið eru varnaðarorð:
Eiga mun afturkvæmt
annað hann lífs á skeið,
því skal af þér ei dæmt
það, sem hann gjörði og leið.
Búst við því koma kann!
Kæzt ei af því, sem er!
Þú veizt ei, heldur en hann,
hvað lukkan ætlar þér.
Hann ann Margréti alla ævi og
yrkir um hana erfiljóð, er honum
berst lát hennar löngu síðar. Uppi-
staðan í því kvæði hefur verið hon-
um huggun síðustu nóttina í Galt-
ardal:
Hvað tíminn hverfull sleit,
þá hvikul lukka brast,
eilífðin aftur teit
ein lætur samtengjast.
Svo kærleiks samdi hring
sá leyndan trega bar,
í þess endurminning
að eitt sinn hennar var.