Eimreiðin - 01.05.1960, Blaðsíða 48

136
EIMREIÐIN
í svefn. Og standa þögull og bæra ekki á mér, á meðan þú leggur
aftur blöðin þín svo hægt og hljótt, að ekkert heyrist. Alla nóttina
er hugur minn fullur af þrá og von. Og ég veit ekki, hvernig tíffl-
inn líður, unz sólin hellir björtum geislum inn um gluggann og
vekur þig. Líf þitt angar og fyllir loftið ástarilmi. Álengdar stend
ég í smæð minni, því að ég elska.
Þú talar svo einkennilega, sagði rósin.
Þú ert allt, segir stjakinn. Lengi hef ég lifað, en þú ert allt, sem
ég hef lært. Nýtt líf flæðir inn í sál mína, fullt af krafti og fegurð.
Ég var dauður, en er vaknaður. Þú, rósin mín, kennir mér að heyra
og sjá. Hversdagsleikinn hverfur, en ástin er þarna, sú straurn-
þunga móða, sem vekur stundum af dvala. En þetta er vonlaust.
Ég svona kaldur og stirður, en þú unaðsleg og létt eins og geisli.
Hún brosti og sagði:
Þú berð ljós, sem hrekur myrkur og vekur vonir. Þú ert stöð-
ugur og sterkur. Þá horfðu þau hvort á annað.
En eftir dag kemur nótt. Og því heitari sem dagurinn var þeid
mun kaldari verður nóttin.
Stjakinn, sem lifað hefur svo lengi, þarf ekki að líta upp til
þess að sjá kvöldið læðast í hornin og breiða úr sér, hægt, hægt-
Um síðir leit hann þó upp úr hugsun sinni og augu þeirra mxtt-
ust. Hún vildi segja eitthvað, en það heyrðist ekki.
Þú, rósin mín, hvíslaði stjakinn. Nú hefur þú ilmað heilan dag-
Komdu nær mér, því að kvöldið er kalt.
Hún hallaði sér að honum, en dimma næturinnar læstist ud
grannan stilk hennar.
Ef ég aðeins gæti kveikt ljós og lýst okkur í myrkrinu, sag®1
hann. En hann fékk ekkert svar.
Andvarp.
Hann hrökk við. Hún lá við stall hans. í rökkvaðri ásjónu henO'
ar duldist hinzta bros.
Ég var of seinn, sagði gamli stjakinn við sjálfan sig. Hið innia
með lionum ríkti sorgin og minningin.
Ó, að ég mætti líka deyja. Og síðan leið tíminn.
Haustkvöld löngu síðar, er laufið var fallið af trjánum og blómin 1
haganum fölnuð og kaldur stormur lék sér að nöktum stilkununn
húkti gamall kertastjaki enn á ellidökkri slaghörpu. Hann bai
ekkert kerti, og í kringum hann var aðeins svart myrkrið. Alh 1