Eimreiðin - 01.05.1960, Page 55

EIMREIÐIN
143
Þau töluðu saman um stund, en
SVo byrjaði Tarharka á verki sínu.
Um nónbilið sagði Nesaru hon-
Urn að hætta við mótunina.
~~ Komið aftur á morgun um
Sama leyti, sagði hún.
A hverjum degi hraðaði Tar-
^arka sér til hallarinnar. En það
'ar ekki alltaf jafn greiður aðgang-
Ur- Stundum varð hann að bíða
bmunum saman í hallargarðinum,
°g einu sinni eða tvisvar hafði
ambátt komið og sagt honum, að
cKottningin gæti ekki setið fyrir í
^a8- Þá hafði hann rokið til vinnu-
st°bi sinnar og skellt hurðum.
bkkert annað verkefni gat veitt
0rmm fullnægingu.
^ag nokkurn, þegar Tarharka
'ar að yfirgefa höllina, var hann
st°ðvaður af hermanni. — Frá ráð-
gjafanum, sagði hann, heilsaði og
létti fram papyrusvöndul.
Nú var myndhöggvarinn orðin
Pekkt persóna í höllinni, og það
lar almennt álitið, að eins og sak-
lr stæðu, væri betra að hafa hann
með sér en móti. Ambáttum er að
Jafnaði liðugt um málbeinið, og
jafnvel hirðmeyjar eru ekki upp
lr það hafnar að masa um eitt og
aunað, svona við og við. Það heyrð-
jSt ^víslað, að drottningin liti hinn
gfega myndhöggvara hýru auga.
^arharka opnaði hið innsiglaða
illar
°g las innihaldið sér til mik-
anægju. Honum var boðið í
sem halda átti um kvöldið,
1 beiðurs assyriskum prinsi, sem
N* Hýkominn til hirðarinnar. Fyr-
lr °nd hans guðdómlegu hátignar,
Faraós, óskaði ráðgjafinn nærveru
hans.
— Berið Menebre ráðgjafa mitt
dýpsta þakklæti, sagði Tarharka, —
og segið, að óskir konungsins séu
mín lög.----Æ, já, gerðu svo vel,
sagði Tarharka og rétti hermann-
inum pening, þegar hann sá, að
liann fór ekki strax. — Orð þín
skulu berast, svaraði hermaðurinn,
sannfærðari en nokkru sinni fyrr,
að það væri ómaksins vert að gefa
gaum að Tarharka. Svo kvaddi
hann að hermanna sið og gekk
burtu, en Tarharka flýtti sér að
búa sig til veizlunnar.
Veizlan stóð sem hæst. í hinum
feiknastóra hátíðasal hallarinnar
svignuðu borðin undan gulli, silfri
og kristalli. Þrælar stóðu á bak við
hvern gest og veifuðu blævængjum
úr strútsfjöðrum. Núbískir þjónar
voru á þönum með alls konar ilm-
andi rétti og ljúffengt sælgæti, sem
sótt hafði verið til Persíu, Indlands
eða Kína.
Tarharka geðjaðist ekki að þess-
ari samkundu. Uppeldi það, sem
hann hafði fengið hjá hinum siða-
vanda föður sínum, var ekki sá
undirbúningur, sem þurfti, til að
taka þátt í hirðveizlum.
Menebre ráðgjafi sneri sér að
æðsta prestinum, sem sat næstur
honum.
— Vinur okkar þarna minnir
helzt á fisk á þurru landi, sagði
hann.
Æðsti presturinn leit ólundar-
lega á Tarharka. Sessunautur hans
var ein fegursta mærin við hirðina.