Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1936, Qupperneq 120

114
Töflurnar.
IÐUNN
bjartsýnina. Eg ætlaði mér aS gera heiminn hamingju-
saman. Og mér hefir svo sem tekist að gera hann ánæg'ð-
an, ekki vantar það! En hann er bara ekki eins og eg
hafði hugsað mér hann — og eins og eg vil hafa
hann! “
Hann hlammaði sér upp á borð, fult af tilraunaglös-
um: „Eg græði nóg af dollurum! Mikil ósköp! Allir
heimsins dollarar streyma inn í bankana mína. Eg er á
góðum vegi með að ná yfirráðum í öllum auðhringum
jarðarinnar. Jafnvel heimabruggarana, þenna herjans
sæg af bófum, sem reyndu að framleiða Ridol leyfis-
laust, hefir mér tekist að hremma. Bindindisæðið hefi
eg svo að segja kyrkt í fæðingunni. Nú jóðla þeir Ridol
upp til hópa, bindindis-postularnir, og geta ekki einu
sinni farið dult með það. Flissinu er ekki svo auðvelt
að leyna! — En hvað um það. Það var ekki þetta, sem
vakti fyrir mér. Hvern fjárann hef eg með alla þessa
dollara að gera?“
Hann hélt áfram: „Nei, það var alls ekki þetta, sem
eg ætlaði mér. Eg ætlaði einmitt að setja árans sigur-
verkið af stað. Eg ætlaðist til að eitthvað gerðist! Og
svo-------!“ Hann lamdi hnefanum í borðið, svo glös-
in skoppuðu: „Og svo stendur alt kyrt! Fjandinn eigi
það! “
Dr. Pepsin kinkaði aftur kolli, dapur í bragði: „Heim-
urinn er eins og genginn úr skorðum. Hvers konar sam-
starf og samneyti er að hverfa úr sögunni. Eins og mað-
ur sé nokkuð upp á aðra kominn! Hver einstakur geng-
ur nú með sinn bréfstikil með niðursoðinni lífsgleði í
rassvasanum. Því að vera að pína sig með að hugsa?
Og því að vera að strita?“
„Akkúrat!“ öskraði Strong. — „Nú húkir hver í
sínu horni og sleikir í sig Ridol eins og pelabarn. Hjá