Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Blaðsíða 12

6
Tlmarit lögfrœóinga
eignarrétt sinn að dýrinu, ef hann getur sannað, að það
hafi verið undirorpið eignarrétti hans, áður en það slapp
úr gæzlu. Þetta skiptir auðvitað máli, ef dýrið dautt er
verðmætt. Og það eru þau venjulega vegna feldarins, sem
oftast felur í sér nokkurt verðmæti. Annars má hér geta
þess, að eignarrétturinn sýnist vera töluvert lífseigur eftir
íslenzkum lögum. Það sýna t. d. lög um eignahefð, sbr.
lög nr. 46/1905, 14.—16. gr. fornleifalaga nr. 40/1907 og
30. gr. strandlaga nr. 42/1926.
Um mannýg naut og ef til vill stundum um graðhesta
má hér geta þess, að heimilt má og verða að leggja þau dýr
að velii til björgunar meiri verðmætum en í þeim búa. En
þetta raskar ekki því, að þau eru háð eignarrétti, og eig-
andinn á það verðmæti, sem í þeim dauðum felst.
Um refi — og björnu, ef þeir kynnu að teljast til loð-
dýra, sem alin eru til hagnaðar vegna skinna sinna —
eru þau önnur fyrirmæli, sem máli skipta hér, að þeir skuli
hafðir í öruggri geymslu, að selctum varðar og bótum, ef
þeir eru látnir sleppa úr gæzlu, sbr. 1. og 18. gr. laga um
loðdýrarækt nr. 38/1937.
En úr því er ekki skorið í lögum þessum, hvernig fer um
eignarrétt að ref, sem sleppur úr gæzlu og leikur síðan
lausum hala. Um það var að tefla í máli því, sem hér á
eftir verður gert að umtalsefni.
Dómsúrlausnir í því eru birtar í Hrd. XX. bindi, bls.
3—7.
II. AtviJc refsfeldarmáls.
Á Ytri-Löngumýri í Húnavatnssýslu slapp silfurrefur
einn úr refagarði Bjarnar Pálssonar, búanda þar, síðara
hluta janúarmánaðar 1945, að því sem talið er. Er refur-
inn sagður fæddur þar í refagarði og upp alinn. I úrskurði
fógetadóms Húnavatnssýslu segir, að refurinn hafi verið
merktur ættamierJci, sem ekki sé eignarmarlc, en í dómi
hæstaréttar segir, að refurinn hafi verið merktur sérmerki,
og hafi því við skoðun mátt greina hann á því frá öðrum
samskonar refum. Samkvæmt þessu sýnist refurinn hafa