Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Side 57

Frá hæstarétti jcinúar—olctóber 1952
51
verið hefði, ef skólanámið hefði svo staðið sem ráð var fyrir
gert, taldi P sér aukakaup. Fyrir báðum dómum var krafa
P tekin til greina. Virðist ljóst, að niðurstaða þessi sé rétt,
því að G fékk með þessum hætti vinnu P 150 stundir,
sem hann gat alls ekki gert ráð fyrir, er samningurinn var
gerður.
Ómerlcing. Sbr. frávísun (Hrd. XXIII. 45).
Inn reglulegi héraðsdómari hafði nefnt meðdómendur í
vettvangsmáli og spurt vitni. Síðan vék dómarinn úr dóm-
arasæti vegna frændsemi í annan lið hliðarlínu við konu
annars málsaðiljans. Þá tók setudómari við formennsku
vettvangsdómsins og hélt málinu fram að öllu á þeim
grundvelli, er inn reglulegi dómsformaður hafði lagt. Með
því að síðarnefndi dómsformaðurinn hefði átt lögum sam-
kvæmt að víkja úr dómarasæti þegar er málið var þingfest
og meðferð hans á því þar eftir var ólögleg og mátti því
ekki verða grundvöllur málsmeðferðarinnar síðar, var hér-
aðsdómur og málsmeðferð frá þingfestingu ómerkt í hæsta-
rétti og máli vísað heim í hérað til löglegrar dómsmeðferð-
ar og dómsálagningar af nýju.
(Hrd. XXIII. 122).
I máli til fjárgreiðslu voru gerðar í héraði kröfurnar a,
b og c. Með úrskurði 23. febr. 1952 var kröfunni a vísað
frá dómi. Sóknaraðili kærði þenna úrskurð til hæstaréttar.
1 dómi hæstaréttar segir, að sóknaraðili hafi alls ekki innt
af hendi fullnægjandi greinargerð samkvæmt 105. gr. laga
nr. 85/1936 og breytt kröfum sínum ýmist til lækkunar eða
hækkunar og brotið þannig í bág við 88. gr. sömu laga.
Enda þótt einungis úrskurður um kröfuna a væri kærður
til hæstaréttar, ómerkti hæstiréttur, vegna þessara megin-
galla, málsmeðferð í héraði í heild og vísaði máli frá hér-
aðsdómi.
tírskurðurinn um frávísun kröfunnar a var að vísu ein-
ungis borinn undir hæstarétt í kærumálinu, og mætti því
sýnast svo, að dómurinn hefði aðeins átt að dæma um rétt-