Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Side 55

Frá hœstarétti janúar—október 1952
49
dómai’i hratt þeirri lu-öfu og hæstiréttur staðfesti þá niður-
stöðu, en sektaði jafnfi'amt, með skírskotun til 3. tölul. 1.
málsgr. 188. gr. laga nr. 85/1936, um kr. 500,00 fyrir ó-
þarfa kæru, sem gei’ð væri í því skyni að tefja málið.
Lögtalc (Hrd. XXIII. 508).
Lögtak var gert á heimili A til tryggingar útsvari í fast-
eign hans. Kona requsiti var við gerðina stödd og andmælti
útsvai’sskyldu manns síns samkvæmt því, sem í Ijós var
leitt fyrir hæstarétti, en ekki var þess getið í fógetabók.
Einnig gaf fógeti þá yfirlýsingu, sem fi’am var lögð í hæsta-
rétti, að fógeti hafi skýrt fyrir konunni réttaráhrif lög-
taks, og að heimilt væri að bera réttmæti útsvarsálagning-
arinnar undir úrskurð fógeta. Hafi síðan svo til talazt, að
lögtakið skyldi gert, en að requsitus áfrýjaði því síðan til
hæstaréttar, ef hann vildi. Hæstiréttur taldi fógeta hafa, að
undangenginni leiðbeiningu, átt að leita skýrra svara hjá
konunni um það, hvort hún hefði uppi andmæli og eftir
atvikum veita henni fiæst til að tjá sig þar um. Ef and-
mæli hefðu komið fram, þá hefði átt að hafa málflutning
um þau og leggja svo úrskurð á málið, sbr. 8. gr. laga nr.
29/1885. Fógeti var því ekki talinn hafa gætt réttra reglna
um fx-amkvæmd lögtaksins, og var það því ómerkt og máli
vísað heim til löglegrar meðferðar.
Lögræöi (Hrd. XXIII. 64).
Ái'ið 1947 hafði sýslumaðurinn í S-sýslu skipað A fjái'-
haldsmann B. Hinn 17. júlí 1948 höfðaði A mál f. h. B gegn
C fyrir dómi í sömu sýslu, enda stóðu bæði A og C í þeirri
trú, að B skorti andlega hæfileika, almenna greind og gæti
ekki unnið þau störf, sem útsýni þarf til og kunnáttu, enda
þótti mega sjá af öðrum gögnum málsins, að C væri and-
lega áfátt. Eins og á stóð, segir í dómi hæstaréttar, að dóm-
ari hefði átt, þegar er stefna kom fram, að taka til athug-
unar, hvort B mundi vei-a hæfur til að ráðstafa sakarefn-
inu, og hlutast til um það, að hann yrði sviptur lögræði,
4