Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Síða 46

40
Tímarit lögjræ&inga
náms í þarfir kaupstaðarins. Þ, sem að vísu hafði skriflega
leyft vatnstökuna, sem hvorki svipti hann vatni til heimilis
né búþarfa, en ekki hafði fengið forráðamenn kaupstaðar-
ins til samningsgerðar um vatnstökuna né bætur fyrir
hana, höfðaði mál til heimtu skaðabóta fyrir vatnstöku og
landspell. Varnaraðili krafðist frávísunar málsins, með því
að bætur skyldi samkvæmt vatnalögunum ákveða með mats-
gerð, og bæri málið því ekki undir dómstóla. Enda þótt lög-
námsbeiðni hefði ekki fram komið né leyfi ráðherra fengið,
taldi héraðsdómari málið ekki réttilega borið undir dóm-
stóla, heldur skyldi ákveða bætur með matsgerð samkvæmt
vatnalögum. Var málinu því vísað frá dómi. Þessi niður-
staða héraðsdómara var staðfest í hæstarétti, með þeirri
athugasemd, að höfðun málsins og kæra til hæstaréttar
vegna frávísunardómsins hefðu verið „ófyrirsynju“, enda
var Þ dæmt að greiða kr. 300,00 í kærumálskostnað.
FundiÖ fé (Hrd. XXIII. 348).
Við húsleit hjá G, sem einnig var sakaður um þjófnað og
rán, fannst felga af bifreið, sem hann kvaðst tekið hafa
ófrjálsri hendi í tilteknum bæjarhluta, en kvaðst ekki geta
nánar lýst því, hvar felgan hafi verið né hver hafi átt
hana. Brot þetta var í héraðsdómi talið varða við 246. gr.
hegnl., og hafði hæstiréttur ekkert að athuga við það. Ekki
verður þó annað séð, en að felgan hljóti að hafa verið í
vörzlum einhvers, er ákærði tók hana, og að taka hennar
hafi því verið hreinn þjófnaður. Einhver möguleiki virðist
þó, að áliti dómaranna, hafa verið til þess, að felgan hafi
verið komin úr vörzlu, er ákærði tók hana, og er ákærði þá
látinn njóta góðs af reglunni: in dubio pro reo.
Gáleysi (Hrd. XXIII. 279).
A, sem ók bifreið inn í sund milli tveggja íbúðarhúsa, ók
á barn, sem þar var, og hlaut barnið bana af árekstrinum.
Var A talinn hafa sýnt af sér gáleysi, er hann fullvissaði
sig ekki nægilega um það, að börn væru þar ekki á ferli,
enda hefði hann mátt búast við því, þar sem íbúðarhús voru