Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Side 59

Frá hœstarétti janúar—október 1952
53
álnarkefla og minni viða („morviðar" svonefnds) fyrir
björgun og hirðingu rekans. Jarðeigandi hélt því þó fram,
að hann hefði hirt og ætti rétt á að hirða sér einum til
handa allan við, sem mannaverk sæjust á, („mannvirkja-
við“ svonefndan), enda hefði sú venja (,,hefð“) verið lengi
haldin. Ekki var talið, að ítakshafi hafi með aðgerðaleysi
sínu nm nokkurt skeið firrt sig rétti til viðar þessa. Ætti
hann því endurgjald fyrir „mannvirkjavið“ eins og annan
rekavið af rekanum. Krafa um endurgjald fyrir við hirtan
fyrir 1936 var talin fyrnd, en fyrir annan við var endur-
gjald áætlað í dómi með hliðsjón af matsgerð tveggja dóm-
kvaddra manna og skýrslu jarðeiganda .
Sameign (Hrd. XXIII. 162).
Sjá Tímarit lögfræðinga 1952, bls. 178—183.
Sjóveö (Hrd. XXIII. 16).
Með dómi hæstaréttar 30. des. 1950 var G dæmdur sjó-
veðréttur í skipinu H til tryggingar tiltekinni peninga-
icröfu og málskostnaði fyrir báðum dómum. Eftir að krafa
stofnaðist höfðu ýmsir munir (ketill, ljósavél, dýptarmælir,
þilfarsvinda, akkeri og keðjubútur) verið teknir úr skip-
inu og fengnir þriðja manni til eignar. Sagt var í dómi
hæstaréttar, að munir þessir, sem í skipinu voru, þegar
krafan varð til, hafi verið fólgnir í sjóveðinu, og að ekki
skipti máli, þótt þeir væru síðar fengnir grandlausum
þriðja manni til eignar. Var um þessa niðurstöðu varðandi
ketilinn skírskotað til 239. gr. siglingalaga nr. 56/1914 og
um hina munina til meginreglu 243. gr. sömu laga. Krafa
um það, að sjóveðréttur tæki einnig til annarra ósundur-
hðaðra muna, er í skipinu hafi verið, varð þar á móti ekki
tekin til greina.
Skaðabætur (Hrd. XXIII. 328).
A hafði keypt af B rétt til þess að reka veitingastarfsemi
í húsnæði, sem B hafði umráð yfir, og var tilskilið, að A
mætti reka starfsemi þessa á veitingaleyfi B. Þegar A hafði