Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Qupperneq 65

Frá hœstarétti janúar—október 1952
59
Hæstaréttardómur í máli þessu er því mikilsverður varð-
andi valdslciptingu meðal ráðherranna.
Vegaréttindi (Hrd. XXIII. 375).
Þjóðvegur milli tveggja kaupstaða lá um óskipt land
kirkjujarðar og býla þeirra annarra, sem á því voru. Or
landi kirkjujarðarinnar var skipt landspildu A sem náði
að vesturkanti vegarins. Austan við veginn var annarri
spildu skipt á landinu B, og náði hún að austurkanti vegar-
ins. Eigandi A reisti hús á sinni spildu og hafði veg heim
að húsinu frá þjóðveginum, sbr. 41. gr. vegalaga nr. 34/
1947. Sú breyting varð síðan, að þjóðvegurinn var færður
nokkuð til austurs á þessu svæði, svo að hann færðist fjær
húsinu á A, en vegamálastjóri fékk eiganda B gamla veg-
arstæðið til eignar. Með skírskotun til þess byrjaði eigandi
B að brjóta vegarstæðið niður, en þar með taldi eigandi A
sig sviptan vegi heim að húsi sínu. Var lagt lögbann við
athöfn þeirri, sem staðfest var bæði í héraði og hæstarétti.
1 hæstaréttardóminum er þessu til stuðnings skírskotað til
41. gr. laga nr. 34/1947, sbr. 11. gr. laga nr. 66/1913 og al-
mennra lagaraka.
Veitingasala (Hrd. XXIII. 283).
A og B höfðu tekið veitingahús á leigu í félagi. Skyldi A
annast allan daglegan rekstur fyrirtækisins, þar á meðal
öflun leyfa til áfengisveitinga, fyrir tiltekin mánaðarlaun,
en hagnaður af rekstrinum skyldi annart skiptast með þeim
að jöfnu. Stofnaður var klúbbur nokkur í sambandi við
rekstur veitingasölunnar, og var B formaður hans, en hafði
þó lítil eða engin afskipti af honum að öðru leyti. Með því
að A varð að telja aðalforráðamann fyrirtækisins, þótti
hann hafa gerzt refsisekur bæði fyrir vanrækslu um öflun
atvinnuleyfis, veitingaleyfis, óleyfilegar veitingar áfengis
og um fleiri ávirðingar í rekstri fyrirtækisins.
Refsing A var ákveðin 10000 kr. fésekt og 65 daga vara-
refsing í varðhaldi.