Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Síða 13

Hver átti refsfeldinnf
7
verið merktur ættarmarki, sbr. 13. gr. laga nr. 38/1937,
og sérmerki, sbr. 14. gr. sömu laga og 25. og 26. gr. reglu-
gerðar nr. 112/1937, sem eigandi refs á rétt á að nota, ef
maðurinn er í loðdýraræktarfélagi. Fógeti virðist ekki vilja
kalla mark þetta eignarmark, af því að „refir verða ekki
reknir til réttar sem annað búfé til sundurdráttar, og slík
merking á þeim væri því alveg tilgangslaus." Er fógetinn
misskilningi haldinn um þetta. Sérmarkið skiptir einmitt
miklu máli, þó að refum verði ekki smalað sem sauðfé eða
hrossum. Sérmerkið skiptir sama máli um hvor tveggja
dýrin. Það helgar þau eigandanum. Ef refurinn frá Ytri-
Löngumýri hefði t. d náðst lifandi, þá mátti sérmerkið vafa-
laust helga hann eigandanum, hvar sem refurinn náðist. Ef
refi væri stolið úr refagarði, þá mundi sérmerkið gera
sama gagn. Það er því alls ekki svo, að sérmerkið sé ,,til-
gangslaust“ (þ. e. gagnslaust eða þýðingarlaust), þótt
refum verði ekki réttað sem búfé.
Eigandi refsins er sagður hafa tilkynnt breppstjóra
hvarf refsins, eins og vera bar, og hafið þær tilraunir, sem
kostur var, til þess að handsama hann, en þær báru ekki
árangur. Talið er þó, að refurinn hafi haldið sig við byggð
þá daga, sem hann lék lausum hala. Hinn 29. jan. 1945
skaut Guðmundur Sigurðsson á Leifsstöðum refinn við úti-
hús á Bollastöðum í Húnavatnssýslu, þar sem hann leitaði
sér ætis.
Enginn ágreiningur er um það, að silfurrefur sá, sem
Guðmundur Sigurðsson skaut, hafi verið refur sá, sem
úr refagarði Bjarnar Pálssonar slapp. Og feldur af refnum
var talinn 1000 króna virði, enda var það líka ágreinings-
laust. Skyttan hirti feldinn og taldi hann sína eign. Refa-
garðseigandi, Björn Pálsson, taldi sig hinsvegar eiganda
feldarins og vildi því ekki hlíta því, að skyttan kastaði
eign sinni á hann. Guðmundur Sigurðsson taldi refinn
aftur á móti hafa verið kominn úr eign Bjarnar, þegar
vefurinn var skotinn, og þess vegna ætti Guðmundur feld-
inn af honum, en ekki Björn.
Björn Pálsson krafðist þess því næst, að refsfeldurinn