Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Page 14

8
Tímurit löyfrœöinga
yrði tekinn með beinni fógetagerð (,,innsetningargerð“) úr
vörzlu Guðmundar Sigurðssonar og fenginn sér (B. P.),
með því að hann væri réttur eigandi feldarins. Hvergi sést
í atkvæðum dómenda til úrlausnar þessari kröfu, að vafi
hafi risið um það, að kröfu þessa væri rétt að bera undir
fógetadóm, og mun ekki verða á móti því haft, enda
skildi aðilja ekki á um það, að feldur sá, sem málið varðaði,
væri af silfurref þeim, sem úr refagarði Bjarnar Páls-
sonar slapp.
III. Dómsiirlamiúr. Hvor átti refsfeldinn?
Fógeti Húnavatnssýslu kvað fyrst upp úrskurð sinn 7.
júní 1946 um kröfu Bjarnar Pálssonar. Niðurstaða fógeta
varð sú, að dýrið hafi verið eigandalaust, þegar Guðmundur
Sigurðsson skaut það. Og þess vegna synjaði hann auð-
vitað um framkvæmd fógetagerðarinnar. Rök fógeta fyrir
synjuninni voru þessi:
Refnum yrði ekki jafnað til búfjár, sem með marki gengi,
safna mætti til rétta og sundur draga hverjum eiganda
sitt. Og mun enginn véfengja réttmæti þeirrar niðurstöðu
út af fyrir sig. En þær hugleiðingar varða ekki kjarna
málsins. Af þessu verður ekki leidd nein örugg ályktun um
eignaréttinn að silfurrefnum eftir hvarf hans úr refagarði.
Eignarrétturinn kann að hafa haldizt, þó að torveldara
sé að koma honum fram, bæði að handsama dýrið og ef
til vill að sanna eignarréttinn, en þegar um búfé er að
tefla.
Þá minnist fógeti á það, að refur, sem sleppur úr haldi,
geti á skömmum tíma hlaupið landshorna milli. Og verður
þetta ekki heldur véfengt. En spyrja mætti: Ef refurinn
Bjarnar Pálssonar hefði t. d. skroppið austur í Múlasýslur
og náðst þar lifandi, hefði Björn Pálsson þá ekki getað
helgað sér hann samkvæmt sérmerki því, sem ætla má
hafa verið á honum, líkt og maður helgar sér markaða
óskilakind, sem hittist í öðrum landsfjórðungi? Væntan-
lega hefði Björn getað það. Sýnist þessi hugleiðing fóget-
ans því eigi heldur skipta hér máli.