Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Blaðsíða 39

Frá hæstarétti janúar—október 1952
33
ig er talið, að héraðsdómari hafi ekki tekið til meðferðar í
dómi sínum, hver áhrif framburður N, sem samkvæmt blóð-
rannsókn væri líklegri til að vera faðir barnsins en M, ætti
að hafa um úrslit málsins.
Bifreibar. Sbr. gáleysi (Hrd. XXIII. 128).
Hjónin A og B sátu í framsæti bifreiðar. Konan, sem
ekki hafði ökuleyfi, var undir stýri, en maðurinn, sem ekki
hafði ökukennsluleyfi, sat við hlið hennar. Maður varð
fyrir bifreiðinni og beið skjótlega bana af. Bæði voru dæmd
eftir viðeigandi greinum bifreiða- og umferðarlaga og 215.
gr. hegningarlaganna, sbr. 22. gr. að því er manninn varð-
aði. Konan var einnig svipt æfilangt rétti til að öðlast leyfi
til að stjórna bifreið og maðurinn rétti til að stýra bifreið
tvö ár.
(Hrd. XXIII. 276).
A var eigandi vörubifreiðarinnar X. Hún var stödd á
bryggju einni í kaupstaðnum V. Þar bað lögreglumaður
einn bifreiðarstjórann að flytja þrjár stúlkur og farangur
þeirra á tiltekinn stað utan kaupstaðarins. Lofaði bifreið-
arstjórinn að gera það, enda hafði sonur eigandans sagt
hann mega gera það, með því að venjulegur vinnutími bif-
reiðarstjórans var liðinn þann daginn. Bifreiðarstjórinn
sá þrjá pilta vera þar á staðnum, en enginn þeirra bað um
flutning. Farangur stúlknanna var nú settur á bifreiðina
og ein stúlknanna tók sér sæti við hlið bifreiðarstjórans,
en hinar fóru upp á pallinn. Varð bifreiðarstjórinn ekki
var við, að fleiri en þær færu þar upp. Ök hann nú af stað,
en örskömmu síðar var honum gefið merki um stöðvun bif-
veiðarinnar. Höfðu tveir piltanna, sem allir höfðu farið
UPP á pall bifreiðarinnar, fallið af henni, er henni var ekið
l,It> beygju, og meiddist annar þeirra talsvert. Krafðist sá
bóta, kr. 8472.73, af eiganda bifreiðarinnar, með skírskotun
til laga nr. 23/1941. I héraði var bifreiðareiganda dæmt að
greiða kr. 1990.90 og málskostnað. Þessum dómi skaut
pilturinn til hæstaréttar til hækkunar bótanna. Hæstiréttur
taldi bifreiðareigandann ekki bótaskyldan, með því að bif-