Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Blaðsíða 48

42
Tímarit lögfræOinga
skýrslur hans að nokkru innbyrðis ósamkvæmar, og fleiri
atriði mæltu einnig gegn honum. Með stefnu 10. nóv. 1949
höfðaði J mál á bæjarþingi Reykjavíkur gegn fjármála-
ráðherra f. h. ríkissjóðs til bóta fyrir gæzluvarðhaldið sam-
kvæmt lögum nr. 28/1893 og jafnframt stefndi hann saka-
dómara og fulltrúa hans til réttargæzlu í málinu. Af fram-
angreindum ástæðum og með því að full ástæða hafi verið
til að úrskurða J varðhald og honum hafi ekki verið lengur
haldið í því en efni stóðu til, var bótakröfu hans hrundið.
Hins vegar var hann með skírskotun til 3. tölul. 154. gr.
laga nr. 27/1951 leystur undan greiðslu kostnaðar af mál-
inu. Sakadómara og fulltrúa lians var enginn málskostn-
aður dæmdur, enda þótt þeir létu sækja dóm af sinni hálfu,
með því að þeim hefði einungis verið stefnt til réttargæzlu.
Tveir af dómurum hæstaréttar töldu J þó eiga að svara
þeim málskostnaði, með því að eðlilegt væri, að þeir hefðu,
eins og málinu var háttað, látið sækja dómþing, enda þótt
engar kröfur væru gerðar þeim á hendur. Tlrlausn meiri
hlutans um þetta atriði mun naumast verða véfengd. Vörn
af hendi ríkissjóðs í máli slíku sem þessu hlýtur venjulega
að fela í sér varnir fyrir þann dómara, sem fer með mál í
héraði, enda sýnist oftast liggja næst, að dómari sá beri
sig saman við málflutningsmann ríkissjóðs um þau atriði,
sem dómarinn óskar flutt fram sér til réttlætingar, þegar
engar kröfur eru gerðar á hendur honum, enda sýnist eðli-
legast, að um greiðslu málflutningslauna til verjanda hér-
aðsdómara fari með sama hætti sem um greiðslu þóknunar
til svaramanns ríkissjóðs, ef hún er dæmd ríkissjóði á hend-
ur, svo sem í þessu máli var, enda þótt J tapaði því.
Höfundarréttur (Hrd. XXIII. 167).
Árið 1947 lék A að beiðni B tónverk, er tekið var á hljóm-
plötur. Ein af plötunum, sem taldist nothæf, var send til
Noregs til þess að fullgera hana, en A var þó óánægður með
hana. Samt sem áður lét B margfalda hana til sölu almenn-
ingi. Við sölunni lét A leggja lögbann 6. des. 1948, sem fellt
var niður með dómi bæjarþings Reykjavíkur 14. des. 1949,