Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Blaðsíða 45

Frá hæstarétti janúar—október 1952
39
starfsemi í húsnæði þessu, enda reyndist það óhæft til
þeirrar notkunar. Og með því að ekki varð til þrautar sam-
komulag um endurbætur á því milli A og T, var veruleg
forsenda talin brostin fyrir gildi samningsins gagnvart T,
og var honum því talin riftun heimil og endurheimturéttur
til þess, sem greitt hafði verið fyrir réttindi þau, sem samn-
ingurinn varðaði.
Frávísun. Sbr. ómerking (Hrd. XXIII. 518).
Mál var þingfest í hæstarétti í febrúar 1952. 31. okt.
s. á. hafði áfrýjandi fjórum sinnum fengið frest og þenna
dag bað hann enn um frest til að leiða tiltekinn mann sem
vitni í Reykjavík. Gagnaðili mótmælti fresti, krafðist frá-
vísunar og ómaksbóta. Sakir þessa dráttar og með því að
ágrip dómsgerða hafði enn eigi borizt dóminum, voru kröf-
ur gagnaðilja teknar til greina og ómaksbætur ákveðnar
kr. 600.00.
(Hrd. XXIII. 388).
Á eignakönnunarframtali sínu 1848 hafði J dregið und-
an kr. 164000,00, er hann átti útistandandi hjá O. Fjár-
málaráðherra höfðaði þá mál gegn J á bæjarþingi Reykja-
víkur, þar sem þess var krafizt, að ríkissjóður yrði dæmdur
eigandi fjárhæðarinnar, með því að hún var dregin undan
skatti, sbr. 18. gr. laga nr. 67/1947, þar sem svo er mælt,
að eign dregin undan skatti, skuli verða eign ríkissjóðs. J
krafðist frávísunar, með því að hér sé eignarupptaka lög-
mælt, en téð mál í því skyni skuli fara sem opinbert mál
samkvæmt 6. tölul. 2. gr. laga nr. 27/1951, enda sé fjár-
málaráðhera óbær um slíka málshöfðun, heldur dómsmála-
i'áðherra. Þessi ástæða var tekin til greina í héraði og máli
vísað frá dómi. Þessa niðurstöðu staðfesti hæstiréttur.
(Hrd. XXIII. 385).
Forráðamenn A-kaupstaðar höfðu byrjað vatnstöku og
gert jarðrask nokkurt í sambandi þar við í landi jarðar Þ,
án þess að beiðast lögmáls eða afla ráðherraleyfis til lög-