Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Blaðsíða 38

32
Timarit lögfrœ&inga
að X, enda sést ekki, að Y eða Z hafi hreyft neinum and-
mælum varðandi aðild Z. Svo framarlega sem reglur um
aðiljasamlag stóðu því ekki í vegi, að draga mætti Z inn
í málið og gera kröfur á hendur honum, þá sýnist því, að
vel hefði mátt dæma um kröfu um faðeerni á hendur Z, ef
til þess hefði komið, að dæma M frá faðerni X. Niðurstaða
hæstaréttar er ekki reist á þeim rökum, að aðiljasamlag
slíkt sem hér átti sér stað væri óleyfilegt, heldur einungis
því, að Z væri ekki aðili málsins, svo sem lika er rétt með
alveg bókstaflegum skilningi 5. gr. laga nr. 57/1921. En
þar er aðeins sagt, að stefna eigi tilteknum aðilja, en eigi
bannað að draga fleiri inn í mál, ef efni standa til.
Setjum svo, að sannazt hefði í máli þessu, að M gæti ekki
verið faðir X, þá hefði niðurstaða dómsins orðið neikvæð
að því leyti. Dómsorðið hefði þá orðið eitthvað á þessa leið:
Viðurkennt er, að M sé ekki (eða geti ekki) verið faðir X.
En ef jafnframt var viðurkennt bæði af K og Z eða sannað
með einhverjum hætti, að Z væri faðir X ,þá sýnist hafa
mátt lúka dómsorði á það atriði. Dómsorð um það hefði
þá orðið eitthvað á þá leið, að viðurkennt væri, að Z væri
faðir X. En ef niðurstaða um það hefði orðið neikvæð,
þá hefði Z verið sýknaður.
En svo má spyrja: Þurfti að ómerkja dóminn að því
leyti sem hann varðar véfengingu á faðerni M að X?
(Hrd. XXIII. 493.)
K fæddi barn, scm hún kenndi M. K hafði oft, að hennar
sögn, heimsótt M og kvað barnið undir komið í einhverri
þeirri lieimsókn. M kvað hana hafa einungis einu sinni
komið heim til hans í T-götu 10 og þá haft samfarir við
hann. Og krafðist hann sýknu eða synjunareiðs um faðern-
isáburð hennar. Það kom fram, að K hefði einnig á getn-
aðartíma barnsins haft samfarir við N. Hæstiréttur ó-
merkti héraðsdóminn og vísaði málinu heim í hérað til lög-
legrar meðferðar af þeim sökum, að ekki hefði verið
grennslazt eftir því, hvort fleira fólk hefði verið í T-götu
10, og hvort það hefði orðið vart við ferðir K þangað. Einn-