Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Blaðsíða 58
52
Tlmarit lögfrœöinga
ínæti þessa úrskurðar. En ekki er við það að dyljast, að
meðferð málsins í heild hefði oi’ðið ómerkt í hæstarétti, að
minnsta kosti frá þingfestingu, ef dómur í málinu hefði
komið til hæstaréttar, og hefði þá flutningur þess og dóms-
uppkvaðning orðið að mestu eða öllu til einskis. Þess vegna
má segja, að heppilegt hafi verið að ómerkja þegar máls-
meðferðina.
(Hrd. XXIII. 399).
í kærumáli til hæstaréttar varðandi skyldu þriðja manns
til framlagningar skjala í máli milli A og B, kom það í ljós,
að málatilbúnaður sækjanda, A, var að flestu leyti fjarri
því, sem í lögum nr. 85/1936 er ákveðið, bæði um kröfur,
greinargerð og sakhraða. Þó að einungis ákveðið eitt at-
riði væri kærumálsefni, ómerkti hæstiréttur inn kærða úr-
skurð og alla meðferð málsins og vísaði því frá héraðsdómi.
Rangur framburður fyrir dómi (Hrd. XXIII. 498).
I bifreið, sem A stýrði, fundust nokkrar áfengisflösloir.
Fékk A, í rannsókn út af þessu, farþega sinn til þess að
bera það ranglega, að hann (farþeginn) hafi átt flöskurn-
ar. Fyrir þetta var A meðal annars ákærður og dæmdur
samkvæmt 142. gr. 2. málsgr. hegningarlaganna sbr. 1.
málsgr. 22. gr. sömu iaga.
Þó að vísvitandi röng skýrsla sökunauts sjálfs fyrir dómi
um staðreyndir varðandi seld hans eða sýknu sé honum
refsilaus, þá er öðru máli að gegna um beiðni eða hvatn-
ingu hans til annara um rangan framburð varðandi slíkar
staðreyndir. Þá nýtur hann ekki góðs af ákvæðum 143. gr.
hegningarlaganna.
Reki (Hrd. XXIII. 87).
I máli til sóknar endurgjalds fyrir rekavið, sem jarð-
eigandi hafði hirt, höfðuðu 9. júlí 1946, var talið, að
kirkjan á S ætti rekaítak milli tveggja tiltekinna marka í
land jarðarinnar Þ. Jarðeigandi átti, eftir því sem aðiljar
virðast hafa verið sammála um, að fá helming rekans, auk