Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Page 50

44
Tímarit lögfræðinga
um þess til greiðslu gjalds, 11,4% af sýningargjaldi, að frá-
dregnum skemmtanaskatti og sætagjaldi, og nam stefnu-
krafan kr. 125,97. Jafnframt var krafizt refsingar á hend-
ur inum nafngreindu forráðamönnum h/f G samkvæmt 19.
gr. laga nr. 13/1905.
1 málinu kom það fram, að félagið A hafði ekki með
samningi sínum við h/f G veitt inu síðarnefnda félagi flutn-
ingsrétt á tónlistinni í kvikmyndinni. R, er höfundur hafði,
sem sagt var, framselt flutningsréttinn, var því talinn eiga
þenna rétt og eiga því kröfu til áðurnefnds gjalds fyrir
hann. Var h/f G því bæði í héraði og hæstarétti dæmd
greiðsla þessa gjalds.
1 héraði var refsikrafan einnig tekin til greina og hver
inna nafngreindu forráðamanna h/f G dæmdur til greiðslu
fésektar í ríkissjóð fyrir brot á höfundarrétti samkvæmt
19. gr. áðurnefndra laga. I hæstarétti voru aðiljar sýkn-
aðir af þessari kröfu, með því að vafi gat leikið á um
greiðsluskyldu kvikmyndahúsa á gjöldum til höfunda tón-
listar í kvikmyndum. Er skírskotað til 20. gr. laga 1905,
þar sem grandlausir brjótendur höfundarréttar eru undan
refsingu þegnir.
Hjúslcapur. — Séreign (Hrd. XXIII. 41).
Hjónin G og S gengu að eigast 1935. Með kaupmála var
ákveðið, að 10000,00 kr. innstæðu í sparisjóði skyldi vera
séreign konunnar (S), svo og arður af þeirri fjárhæð og
munir, sem hún kynni að kaupa fyrir peningana. 1940 fékk
S afsal fyrir húseigninni F í Reykjavík. Andvirðið var að
nokkru greitt með því, að S tók að sér greiðslu á veðskuld,
sem hvíldi á eigninni, gaf út veðskuldabréf fyrir nokkru
og greiddi Iiitt í peningum. Sannað þótti, að S hefði varið
sjóðsinnstæðu sinni til húskaupanna og útvegað fé til
greiðslu við kaupin að öðru leyti. Á framtölum G til tekju-
og eignarskatts og annars, er svo bar undir, var eign þessi
og talin séreign S. Fullsannað þótti því, að húseignin væri
séreign S, enda þótt enginn kaupmáli væri gerður því til
staðfestingar.