Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Blaðsíða 32

26
Tímarit lögfrceðinga
löggjafinn geti lagt undir sig útgáfuréttinn á íslenzku yfir-
ráðásvæði og bannað íslenzkum þegnum hér að nýta hann.
En þá ber að sama brunni og áður: Einokun á útgáfurétti
allra slíkra rita sem hér greinir er fyrirfram tálmun á
prentfrelsi, sem 72. gr. stjórnarskrárinnar á að fyrirgirða.
Með því að minnihlutinn taldi ákvæði 2. gr. laga nr.
127/1941 samþýðast ákvæðum stjórnarskrárinnar um
prentfrelsi, vildi hann dæma alla ina ákærðu til refsingar
samkvæmt 3. gr. laganna, en hann leit þó nokkru mildari
augum á brot þeirra, því að sektina vildi hann ákveða kr.
400,00 á hvern. Auk þess vildi minnihlutinn að sjálfsögðu
dæma ina ákærðu til greiðslu alls sakarkostnaðar.
Rétt er að geta þess, að enginn vafi virðist hafa vaknað
í lniga dómendanna um það, að undir dómsvaldið bæri úr-
lausn þess, hvort almenn lög færu í bág við ákvæði stjórn-
arskrárinnar, og að dómstólar ættu og mættu virða þau
ákvæði almennra laga, sem ekki mætti samþýða fyrir-
mælum hennar, að vettugi, enda kemur þetta eigi síður
ljóslega fram í atkvæði minnihlutans. Er þetta og í sam-
ræmi við úrlausnir nokkurra dóma og álit, að minnsta kosti
nokkurra, manna, sem um það efni hafa skrifað.
Dómur hæstaréttar og sératkvæði minnihlutans er birtur
í Hæstaréttardómum XIV. bindi bls. 237—242.
E. A.
/