Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Síða 63

Frá hœ8tarétti janúar—október 1952
57
láta uppi skjöl og bækur til handa sóknaraðiljum. Féllst
skiptaráðandi á þessa málsástæðu og vísaði málinu frá
skiptarétti. Hæstiréttur sagði, að kærendur úrskurðarins
hefðu ekki talið nægilega skýrt málsástæður og alls ekki
greint lagarök fyrir kröfum sínum. Málið sé því vanreifað
af þeirra hendi, og beri því að staðfesta úrskurð skipta-
ráðanda.
Frávísunarástæða hæstaréttar frá skiptaréttinum er
réttarfarslegs eðlis (vanreifing), og hefur því ekki fengizt
dómur hæstaréttar um valdamörk (competentia) skipta-
réttarins, um deiluatriðið í málinu.
Stefnur (Hrd. XXIII. 359).
I eftirriti af stefnu, sem stefnuvottar höfðu afhent
stefnda, var óútfyllt eyða fyrir dag og stund, er mál skyldi
þingfest. Aðili kvaðst ekki hafa vitað, hvenær málið yrði
þingfest, og því ekki sótt þing. Héraðsdómur, sem gekk um
efni málsins, var því ómerktur í hæstarétti og máli vísað
þar frá dómi, með því að slíkt eftirrit fullnægi ekki ákvæð-
um 3. málsgr. 96. gr. laga nr. 85/1936.
Valdskipting (Hrd. XXIII. 132).
Ríkisstofnun einni, sem laut yfirstjórn menntamálaráð-
herra, hafði safnazt nokkurra miljóna króna sjóður, er for-
stjóri stofnunarinnar ávaxtaði og sá um lánveitingar úr,
þannig að menntamálaráðherra varð að samþykkja hverja
einstaka lánveitingu. Forstjórinn tók upp þann hátt og láta
lántakendur greiða sér 2% lánsfjárhæða, með þeirri rök-
semd, að hann innti aukastarf af hendi vegna lánveitinga
þessara. I sambandi við þessa háttsemi, sem talin var varða
við 128. gr. hegningarlaganna, færði forstjórinn það fram
sér til réttlætingar eða málsbóta, að hann hefði fært það í
tal við fjármálaráðherra, sem hefur yfirstjórn ríkisendur-
skoðunarinnar, hvort sér væri ekki leyfilegt að taka þóknun
fyrir störf sín varðandi lánveitingar úr sjóðnum, og virðist
ráðherrann hafa látið þau orð falla, að sér þætti sann-
gjarnt, að forstjórinn tæki þóknun fyrir starf í þessu sam-