Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 12

202
Járniö á Dynslcógafjöru og málaferli nm Jiaö.
vestarlega fi sandinum, næst austan Höfðafjöru (Iíjörleifs-
höfða), en vesturmörk nokkru vestar en Eyjará. (Eyjará
er nú nefnd Blautakvísl).
Jarðir, næstar fjörunni, virðast liafa verið Lágey, er að
framan getui', og Lambey. Um hina síðarnefndu finnast
heimildir og örnefnið Lambeyjarjökull. Báðar þessar jarðir
eru löngu farnar í eyði svo og Dynskógar, sem taldir eru
komnir í eyði seint á 15. öld, sbr. fyrrnefnda ritgerð E. Ó.
Sv. próf., bls. 206.
Um langan aldur hefur Dynskógafjara fylgt jörðinni
Kerlingardal. Á síðari tímum er hún nefnd Kerlingardals-
fjara. Það nafn er þó dálítið villandi einkum vegna þess,
að Kerlingardalur á aðra fjöru með sama nafni nokkru
vestar.
Ymsar sagnir eru til um það, á hvern hátt Kerlingar-
dalur hafi fengið þessa fjöru, en ekkert verður með vissu
af þeim sögnum dregið. Ilitt er víst, að Kerlingardalsmenn
hafa nýtt fjöruna og þá aðallega hirt reka þar, enda engir
aðrir gert tilkall til hans. I málinu kom og fram, að þar
voru hirt egg, fugl tekinn og jafnvel reynd veiði, er færi
gaf.
Áður fyrr þótti flestum, a. m. k. utansveitarmönnum,
nokkuð í ráðizt, er farinn var Mýrdalssandur. En síðan
vegir voru bættir, og tröllsterkar bifreiðar til taks, er allt
auðveldara. Vegur er frá Vík um Ilöfðabrekkuheiði, yfir
Múlakvísl hjá Hafursey, og síðan austur sand í Skaptár-
tungu. En þeir, sem fara þennan veg og líta til Hjörleifs-
höfða, sem er alllangt frá sjó, gera sér sennilega ekki grein
fyrir því, hve langt er þangað. Sé beygt af veginum niður
sandinn að fjöruborði, er sú vegalengd ca. 18 km. Sandur-
inn er laus og kvikull, þegar hvessir eitthvað en vegur
enginn og hjólför mást fljótlega. Leiðin er varla fær, nema
vönum mönnum á sterkum bifreiðum.
Vatnsfall, fyrrnefnd Blautakvísl (Eyjará), kemur upp á
þessum slóðum. Hún er afrennsli Mýrdalsjökuls, og hverf-
ur í sandinn ofarlega, en kemur síðan fram sem bergvatn.
Ofan til hefur hún nokkurn farveg, en þegar kemur að