Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 33

Tímarit lögfrœöinga
223
að þessu leyti. 1 17. gr. laganna er talað um „bjargað
strandgóss" og virðast lögin nota orðið í þeirri merkingu
annars staðar. Af því leiðir, að lögin eiga ekki við um annað
„strandgóss". T. d. ekki um það góss, sem varpað er fyrir
borð. Um slíkt góss er að jafnaði aðeins tvennt til. Það
rekur á land og fellur þá eftir atvikum undir reka eða vog-
rek. Hér var þó góssið komið á land með sérstökum hætti,
og virðist því ekkert af þessum ákvæðum eiga beint við.
Er áður að því vikið.
En að því slepptu, að um res derelicta sé að ræða, liggur
lögjöfnun frá ákvæðunum um vogrek sjálfsagt beinast
við eins og áður er getið. Mér virðist því réttast, að 28. gr.
1. nr. 42/1926 sé beitt með lögjöfnun, en ekki beint.
En þótt næst liggi að telja járnið fundið, eða res dere-
licta þá virðist samkv. framangreindu eignaréttur því
aðeins hafa getað fallið niður, eins og á stóð, að járnið
væri auglýst og eignaréttur á því felldur niður á þann veg
með „praeclusio".
Kemur þá til athugunar, hver átti að annast þá auglýs-
ingu. Samkv. lögum nr. 42/1926, sem hæstiréttur vitnar
til, var það tvímælalaust lögreglustjóri. Og þótt lögjöfnun
væri beitt, yrði niðurstaðan hin sama að því leyti.
Væri járnið talið fundið, eða rétt þætti að beita lögum
um verndun fornmenja, er það einnig lögreglustjóri, sem
næstur sýnist vera til þess, að vera hér í fyrirsvari fyrir
ríkið.
Um res derelictae kemur og mjög til greina, að lögreglu-
stjóra beri að gæta hagsmuna ríkisins. Engin bein ákvæði
eru þó um það, enda mundi og oft talið rétt, að sá, er teldi
sig hafa heimild til þess að hirða hlutinn, eigi að lýsa hon-
um, áður en hann kastar eign sinni á hann. Sú skoðun
kemur fram í 28. gr. 1. 42/1926.
Ef lögreglustjóri væri í vafa um, hvað gera skyldi, er
honum að sjálfsögðu rétt að leita umsagnar stjórnarráðs-
ins og þá dómsmálaráðuneytisins fyrst og fremst, því að
lögreglustjórnarmálefni falla þar undir.
Á hinn bóginn eru ýmis önnur ráðuneyti yfirboðar sýslu-