Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 44

234
SkoltulœJcningar í ínlcnzkum lögum.
lækningaleyfi sínu. Auk þessa gat ráðherra veitt mönnum,
sem ekki höfðu lokið prófum samkvæmt áðui’sögðu, tak-
markað eða ótakmarkað lækningaleyfi, ef þeir ,,sönnuðu“
næga kunnáttu sína og landlæknir mælti með leyfisveit-
ingunni, 2. gr. Til þess að fást við smáskammtalækningar
þurfti ekki próf samkvæmt því, er sagt var. Smáskammta-
lækni var heimilt að kalla sig því nafni, þótt hann hefði
ekki lækningaleyfi, 2. málsgr. 6. gr. Svo er að sjá, að þessir
menn hafi mátt fást við lækningar með sínum hætti leyfis-
laust.1) Það mátti hins vegar svipta þá heimild til þess
að hafa lækningar um hönd, ef þeir brutu settar heil-
brigðisreglur eða gerðust sekir um einhverja óhæfu í lækn-
ingastarfi sínu, samkvæmt 4. gr. laganna, sbr. 3. málsgr.
6. gr.
Skottulækninga-hugtakið er ið sama eftir lögum nr. 38/
1911 sem áður var: A'ögerðir til lælminga án heimildar.
En greint er milli tveggja flokka brotamanna:
1. 1 fyrra flokki eru þeir, sem einungis liafa talcmarkaö
lælcningaleyfi, svo sem tannlæknar, nuddlæknar o. s. frv.
Þessir læknar urðu sekir um skottulækningar, ef þeir a)
„taícast á hendur lækningar á öörum sjúkdómum“ en þeim
„er leyft aö fást viö“ eða b) „læknir beitir öörum læknis-
aöferöum en þeim, sem hann hefur leyfi til aö iöka“. Tann-
læknir, sem ekki hefur almennt læknapróf, hefur ekki heim-
ild til að fást við lækningar meltingarsjúkdóma, og honum
er óheimilt að svæfa sjúklinga sína. En brot þessi nægja þó
ekki til refsingar ein út af fyrir sig. Brotamaður skal hafa
orðið „uyyvís aö hafa gert sjúklingi mein“. Er hér sett ið
sama refsiskilyrði sem mælt var í lögum nr. 4/1884. Refs-
ing var sektir eða fangelsi og missir lækningaleyfis. Refsi-
skilyrðið um þessa afleiðingu aðgerða kemur þó ekki til
greina, ef brotamaður „tekur til meöfertSar sjúlcling meö
næmum sjúlcdómi, sem lög skiya varnir viö.“ Það fer auð-
vitað eftir lögum hverju sinni, hverir þeir sjúkdómar eru,
1) Sbr. HRD VIII. 252.