Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 52

242
Skottulcekningar í íslcnzlcum lögum.
aðili hefur önnur lyf eða lækningaaðferðir við þá sjúk-
dóma, sem leyfi hans tekur til, en hann má nota eða venja
er að nota, svo sem ef yfirsetukona svæfir sængurkonu eða
tannlæknir, sem ekki hefur almennt lækningaleyfi, svæfir
sjúkling sinn, smáskammtalæknir fæst við ljóslækningar1)
o. s. frv. Refsiverða athöfnin er hér „að stunda lælcningar“
framar leyfinu með þeim hætti, sem sagt var. Að „stunda
lælcningar“ sýnist fela það í sér, að eitt einstakt tilvik nægi
ekki til þess að baka aðilja refsingu, en þá verður það álita-
mál hverju sinni, hversu mikið þurfi að kveða að starf-
seminni til þess að hún baki aðiija refsingu. Ekki getur í
2. tölul. um brot þau, sem í a), c) og d) liðum 1. tilviks
greinir. Ef t. d. tannlæknir býðst til að taka aðra sjúklinga
en tannsjúklinga til meðferðar, auglýsir eða kallar sig
lælíni eða ráðleggur og afhendir mönnum lyf, sem lyfsali
má ekki afhenda án lyfseðils, þá má spyrja, hvernig með
skuli fara. Ef til vill má segja, að orðin: ,,Sá sem ekki hefur
lækningaleyfi" í 1. tölul. geti tekið til t. d. tannlæknis, sem
kallar sig „lækni“ án nokkurrar takmörkunar, og tækju þá
ákvæði a), c) og d) liðar í 1. tölul. til hans. En ef þetta
yrði ekki talið, þá væri tvennt til: Annað hvort mætti nota
analógíu téðra a), c) og d) liða eða þessi tilvik yrðu refsi-
laus. Varla yrði talið samræmi í því, ef t. d. refsa skyldi
algerlega leyfislausum manni fyrir tilboð um að taka
sjúklinga til lækninga, en tannlæknir skyldi vera refsilaus
f.vrir tilboð um að taka sjúklinga til meðferðar vegna sjúk-
dóms, sem er langt utan við lækningasvið hans.
Ál<væði 16. gr., þar sem þeim, er hafa takmarkað lækn-
ingaleyfi, er bannað að taka til meðferðar sjúldinga með
kynsjúkdóma, berklaveiki eða aðra smitandi sjúkdóma og
sjúklinga með krabbamein eða önnur æxli, ber og að nefna
í sambandi við þennan tölul. Nokkurn veginn samsvarandi
ákvæði var í 2. málsgr. 6. gr. laga nr. 38/1911. Sennilega
eru ákvæði 16. gr. óþörf, með því að 2. tölul. 15. gr. laga
') Hrd. VIII. 252.