Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 62

252
Skottulœkningar í islenzkum lögum.
sem tjón verður beinlínis reiknað til peninga, þá yrði sjálf-
sagt að dæma greiðslu á því. En um bætur fyrir þjáningar
og annan ,,ancLlegan“ skaða verður jafnan að meta tjón
eftir álitum („sanngjarnlega"), enda mundi um það fara
eftir 264. gr. almennra hegningarlaga.
Um III. Réttindasvipting samkvæmt 3. málsgr. 68. gr.
almennra hegningarlaga (kjörgengi og kosningarréttur)
gæti ef til vill komið til greina í sambandi við sum brota
þeirra, sem í 15. gr. sbr. 16. gr. segir, t. d. ef sökunautur
hefur látið af hendi lyf í fullkomnu óhófi og sér sjálfum
til auðgunar. Að því leyti getur réttindasvipting tekið til
manna, sem ekkert lækningaleyfi hafa. En lög nr. 47/1932
hafa engin ákvæði um réttindasviptingu þeim á hendur,
heldur einungis um sviptingu lækningaleyfis þeim á hend-
ur, sem slíkt leyfi hafa. Samkvæmt 4. málsgr. 68. gr. hegn-
ingarlaganna halda sérákvæðin um sviptingu lækninga-
leyfis framvegis gildi sínu, þó að almenn ákvæði um svipt-
ingu atvinnuréttinda sé í 1. málsgr. 68. gr. Samkvæmt 18.
gr. laga nr. 47/1932 fer um sviptingu lækningaleyfis, tak-
markaðs sem ótakmarkaðs með dómi þannig:
a) Þann, sem gerist sekur um skottulækningar sam-
kvæmt 1.—7. tölul. 15. sbr. 16. gr. laga nr. 47/1932, má
svipta lækningaleyfi, enda þótt brot sé fyrsta sinni framið
og ekki er sannað, að það hafi valdið tjóni, 4. málsgr. 18.
gr. Því fremur hlýtur að mega svipta mann lækningaleyfi,
ef brot hans er ítrekað, tjón er sannað eða líklegt þykir,
að brot hafi tjón í för með sér, sbr. 3. málsgr. 18. gr.
Skottulækningar og hlutdeild í þeim eru taldar svo „ósam-
boðnar“ þeim sem eru læknar eða hafa takmarkað lækn-
ingaleyfi, að fyrir þær megi svipta þá lækningaleyfi. En
þetta fer að álitum hverju sinni, svo að dómari getur látið
sökunaut halda leyfinu, ef honum virðist brot smávægilegt.
b) Ef dæma má eða slcal aðilja í fangelsi, sbr. 3. hér að
framan, þá slcal og svipta hann lækningaleyfi. Hér hefur
dómari ekkert val, svo framarlega sem fangelsi er mælt í
refsidómi.
I lögum nr. 47/1932 eru leyfissviptingu engin tímatak-