Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Side 66

256
Frá Hœstarétti.
(Hrd. XXIII. 634).
Bókaforleggjari, sem hafði smásöluleyfi, seldi bækur sín-
ar að nokkru af skrifstofu sinni, þeim er þangað komu, að
nokkru til áskrifenda og loks í ,,umsýslusölu“, er hæsti-
réttur nefnir svo, í smásöluverzlunum. Ágreiningur var
um það, hvort svara skyldi 3% söluskatti af bókasölu
þessari eftir b-lið 22. gr. laga nr. 100/1948 eða 2% eftir
a-lið sömu greinar, eins og af smásölu almennt. Taldi hæsti-
réttur aðilja eiga að svara söluskatti samkvæmt a-lið,. eins
og af liverri annarri smásölu.
SJcipti (Hrd. XXIII. 661).
Hlutafélagið S, sem var orðið gjaldþrota, skuldaði Raf-
veitu A-kaupstaðar kr. 7500,00 fyrir raforku, selda félag-
inu til ljósa og iðnaðar. Raforkan var seld samkvæmt stað-
festri gjaldskrá og með lögtaksrétti, sbr. 62. gr. laga nr.
15/1923. I frumvarpi að úthlutunargerð var krafa þessi
sett meðal forgangskrafna samkvæmt nr. 3 í b-lið 83. gr.
skiptalaga nr. 3/1878. Þessu mótmælti einn af skuldheimtu-
mönnunum, með því að krafa þessi yrði ekki talin meðal
skatta eða gjalda til ríkis, sveita eða prests og kirkju, svo
sem mælt er í téðri lagagrein, heldur endurgjald fyrir selt
verðmæti sem aðili væri sjálfráður, hvort hann færði sér í
nyt eða ekki, enda væri seljanda kostur þess, að loka fyrir
straum, ef ekki væri staðið í skilum. Bæði héraðsdómari og
hæstiréttur féllust á þessar ástæður, og skyldi því breyta
úthlutunargerð þannig, að krafa þessi yrði sett meðal al-
mennra krafna á hendur þrotabúi h/f S.