Tímarit lögfræðinga - 01.06.1972, Síða 66

endursent vöruna. Segir 1 dóminum, að auk þess virðist
stefndi einnig vilja gera ágreining út af gerð kjólanna og
lit. Þá hafi stefndi vikið að því, að stefnanda hafi borið
að selja vöruna hér á landi á kostnað stefnda til þess að
firra hann kostnaði.
Síðan segir i dóminum: „Eigi verður séð af skjölum
málsins, að stefnandi hafi svarað áðurnefndri pöntun
stefnda með öðrum liætti en þeim að senda umrædda kjóla-
sendingu hingað til lands. Sending þessi kom hingað 7.
júni 1968, svo sem áður segir. Stefndi hefur viðurkennt
að hafa skoðað kjólasendingu þessa, en auk þess var hann
áður búinn að fá vitneskju um verð hennar. Þá þegar mátti
honum vera fullljóst, að stefnandi leit á umrædda send-
ingu sem fullar efndir. Þrátt fyrir það tilkynnti stefndi
hvorki um það, að hann teldi sanming ekki hafa komizt
á um kjólasendinguna né að hann hyggðist bera fyrir sig
gallaheimildir samkvæmt grunnsjónarmiðum 50. gr. laga
nr. 39/1922, fyrr en sendingin var endursend nærri ári
siðar.
Samkvæmt 2. mgr. 6. gr. laga nr. 7/1936 og 52. gr.
laga nr. 39/1922 er því stefndi bundinn við kaupin og
verður því dæmdur til að greiða verð kjólanna.
Hin umdeilda vörusending er nú i vörzlum stefnanda.
Var hún endursend að beiðni stefnda sjálfs, svo sem rakið
hefur verið. Umboðsmaður stefnanda hefur lýst því yfir
hér fyrir dómi, að stefnandi muni afhenda sendingu þessa
samkvæmt beiðni þar um frá stefnda, en gegn greiðslu
alls þess kostnaðar, sem af endursendingu og geymslu
kann að leiða.
Með hliðsjón af þessu ber að taka stefnukröfuna til
greina óhreytta, þó svo að vaxtafótur ákveðst 7% á ári.
Dæma ber stefnda til greiðslu málskostnaðar, sem er
hæfilega ákveðinn kr. 4.500.00“.
Dómur sjó- og verzlunardóms Reykjavíkur 11. desember 1970.
100
Tímarit lögfræðinga