Tímarit lögfræðinga - 01.07.1973, Blaðsíða 14

framsals allra þeirra manna, sem rétt yfirvöld í öðru aðildar-
ríki hafa byrjað aðgerðir gegn vegna grunar um afbrot. Hið
sama er um menn, sem lýst er eftir vegna framkvæmdar refsi-
dóma eða varðhaldsúrskurða. Ymsar undantekningar eru frá
reglunni um skyldu til framsals. Hún gildir ekki um stjórn-
málabrot eða herlagabrot, og aðildarríki geta gert þann fyrir-
vara, að hún gildi ekki um fjármunabrot. Framsal má venju-
lega því aðeins fara fram, að brotið varði refsingu í báðum
viðkomandi ríkjum og refsingin geti orðið a. m. k. eins árs
frelsissvipting. Hafi maður þegar verið fundinn sekur og við-
urlög ákveðin, þarf frelsissviptingin að vera a. m. k. fjórir
mánuðir. Ef réttir aðilar í því ríki, sem tekur við beiðni um
framsal, hafa kveðið upp endanlegan dóm vegna brotsins,
verður ekki orðið við óskinni um framsal, og byggist það á
reglunni „non bis in idem“. Fyrningarreglur í öðru hvoru
ríkinu geta einnig komið í veg fyrir framsal.
(b) Evrópusamningur um gagnkvæma aðstoð varðandi brotamál.
Aðilar að þessum samningi skuldbinda sig til að veita hver
öðrum alla hugsanlega aðstoð vegna meðferðar brotamála,
þegar dómstólar í ríki, sem aðstoðar beiðist, hafa heimild til
að dæma til refsingar fyrir afbrotið. Sú aðstoð, sem hér getur
komið til, er útgáfa handtökuskipana, birting á ákærum og
dómum, stefnuútgáfa, taka vitnaskýrslna, skýrslna mats-
manna og ákærðra manna, svo og útgáfa og afhending endur-
rita eða útdrátta úr bókum dómstóla. Neita má um aðstoð, ef
beiðni um hana varðar stjórnmála- eða fjármunabrot eða ríki,
sem beðið er um aðstoð, telur hana ósamrýmanlega fullveldi
sínu, öryggi, allsherjarreglu eða öðrum mikilvægum hags-
munum.
(c) Evrópusamningur um alþjóðlegt gildi refsidóma.
1 þessum samningi, sem hefur enn ekki tekið gildi, er mælt
svo fyrir, að búsetuland geti, þegar tiltekin skilyrði eru upp-
fyllt, fullnægt dómum, sem kveðnir hafa verið upp í landi,
þar sem brot var framið. Búsetulandið getur einnig gert nauð-
synlegar ráðstafanir til félagslegrar endurhæfingar þeirra,
sem hlotið hafa dóm í öðru landi. Meginatriðið, sem þessi Ev-
rópusamningur er byggður á, er aðlögun erléndra dóma að því,
sem tíðkast í ríkinu, er hlut á að máli. Gildir þetta um (a)
fullnægingu dómsins, (b) regluna „non bis in idem“ og (c)
tillit, sem tekið er til dóma frá öðrum ríkjum.