Tímarit lögfræðinga - 01.07.1973, Qupperneq 46

getlð. Þelr töldu sannaS, aS vlnnuframlag
stefnda hefSI verlS elnskls virSi. Hann væri
þvl skyldur til endurgreiSslu. Stefnendur
bentu sérstaklega á, aS stefndl hefSi aug-
lýst I dagblöSum, aS hann tæki aS sér alls
konar hreingerningar og viSgerSlr. I skjóli
réttlndaleysis gætl hann ekkl skotiS sér und-
an ábyrgS.
Stefndi bentl á, aS hann værl ófaglærSur
verkamaSur og hefSi stefnendum veriS um
þaS kunnugt. Umrætt verk hefSI veriB vanda-
samt og margs konar. Þvl hefSi veriS sann-
gjarnt, aS stefndl ætti aS fá allmlklu hærra
tlmakaup en venjulegt verkamannakaup.
[ niSurstöSum dómsins er þess getiS, aS
stefndi hefSI lagt fram sundurliSaSa vinnu-
skýrslu um verk þaS, sem hann innti af
höndum, og rakiS er þar þaS tlmakaup, sem
hann áskildi sér, en þaS var nokkru lægra
en tlmakaup iSnaSarmanna. Alls nam kaup
þaS og útlagSur kostnaSur, sem stefndi taldi
sig eiga rétt á, kr. 15.887,00 auk kr. 845,00.
Stefndl gagnstefndi aS vlsu ekki fyrir mis-
muninum (þ. e. á kr. 15.887,00 + 845,00
— 11.500,00), en gerSi fyrirvara um hugsan-
legan rétt slnn.
( mállnu var ekki dellt um réttmæti þess,
aS stefnda var vikiS frá verkinu né bótakröf-
ur af þvl tilefni.
Næst er vikiS aS þvl I forsendum dómsins,
aS umrætt verk hafi aS visu ekki veriS unniS
af sérfræSikunnáttu, en þaS komi þó aS
gagnl. VIS úrlausn þess, hvort endurgjalds-
krafa stefnenda kæmi til álita, yrSi aS llta
á þaS, hvort umrætt verk væri gallaS. Gögn
málsins þóttu velta næga vlsbendingu um
þaS, aS verkbeiSnin hefSI takmarkazt viS
ýmsar minni háttar og kostnaðarlitlar lag-
færlngar. Stefnendum hefði auk þess verið
um það kunnugt, aS stefndi hefði ekki iðn-
réttindi og að þeir hefðu gengið út frá þvl,
að stefndl myndl áskilja sér nokkru minni
greiSslu en búast mátti við af kunnáttumanni,
eins og hefði komiS á daglnn. Þá var á það
bent, að umrædd handriS hefðu veriS tekin
niður aS ófyrirsynju, en tjón af þeim sökum
hefði þó verið smávægilegL
Þegar allt var vlrt, þá var ekkl á það fallizt,
aS umrætt verk hafl veriS svo gallaS eSa á
annan hátt svo slælega af hendi leyst, aS
endurgjaldskrafa yrði á þvl atriSi reist. Og
þegar til þess var litiS, aS stefndl hefði aS-
eins fengið greiddar kr. 11.500,00, þar af
kr. 845 fyrlr útlagðan efnlskostnað, þóttl ekki
verSa fullyrt, aS sú fjárhæð væri ósanngjörn
miSaS við framlag það, sem I verklnu fólst.
Stefndl var sýknaSur af stefnukröfunum,
og voru stefnendur dæmdlr til þess aS greiSa
honum málskostnað.
Dómur bæjarþlngs Reykjavikur 8. Júnf 1971
44
Dómarar: Stefán M. Stefánsson, Ásmundur
Ólason og Vllhjálmur Þorláksson
Lðgmenn: Þorvaldur LúSvlksson f.h. stefnenda
og f. h. stefnda: Jóhann Stelnason.
LÍKAMSÁRÁS — SKAÐABÆTUR
Stefnandl málslns Hilmar Karlsson og
stefndl, Ólafur Stephensen voru nemendur
I 6. bekk Menntaskólans I Reykjavlk, og voru
þeir staddir I kennslustofu sinni I skólanum
18. desember 1968 ásamt Helga Jónssyni,
sem einnig var nemandl. Hafðl stefndi lánaS
Helga tóbak og vildi fá það aftur. Var Helgi
þá staddur uppi við töflu, en stefndi I sæti
slnu aftast I bekknum. Helgi fór þá að striða
stefnda og vildi ekki láta stefnda hafa tóbakið
aftur, en stefnandi blandaði sér 1 mállð og
kvaðst halda með Helga. Er nú skemmst
af þvi aS segja, að þarna urðu nokkur átök.
Tók stefnandi stefnda haustaki, en Helgi hélt
vinstri hendi stefnda fastri. Jukust átökin
nokkuð, unz stefndi reiddist, sleit slg lausan
og sló til stefnanda. Lenti höggiS i andlit
stefnanda og brotnuðu tvær framtennur. Höfð-
aSi stefnandi nú mál á hendur stefnda vegna
kostnaðar við viðgerð á tönnunum. Krafa
stefnanda var á þvi reist, að átökin hafi
verið gáskafull glettni og eigi harkalegri en
við hafi mátt búast I hópi skólafélaga, þar
til stefndi hafi brugðizt við með öðrum hætti
og harkalegar en ástæða hafi verið til. Stefndi
reisti varnir sinar á þvi, að stefnandi hefði
ráðizt á sig að ósekju og að hann hafi
tekið stefnda svo slæmu taki, að honum
hafi legið við köfnun. Viðbrögð stefnda hefðu
þvi verið hrein neyðarvörn. Dómarinn skar
úr þessu þrætuefni meS þvi að segja, að
átökin hafi átt rætur sinar að rekja til þess,
að stefnandi hafi blandað sér I glettingar
þelrra stefnda og Helga Jónssonar. Þeir
hafi slðan tekið stefnda tökum, m.a. haustaki,
sem geti verið all óþægilegt. Ekkl var á
það fallizt, að um neyðarvörn þafi verið að
ræða, þar eð stefndi hafi verið laus úr taki
stefnanda, er stefndi sló til hans. Viðurkennt
var, að stefndl hafi eigi gætt sln sem skyldi,
er hann hafi slegið til stefnanda og hafi
stefndi þvl gerzt of harðhentur, en á hinn
bóginn var einnig litið til þess, að stefn-
andi hafi með afskiptum sfnum af fyrr-
greindum glettingum og harðleiknl sinnl við
stefnda, skapað umrætt ástand.
Þótti rétt með hliðsjón af þessu, að stefn-
andi bæri tjón sitt sjálfur að tvelmur fimmtu
hlutum, en stefndi bætti honum þrjá fimmtu
hluta þess.
Dómur bajarþlngt Reykjavíkur 2. aprfl 1971
Dómarl: Guðmundur Jónsson
Málfl.maður ttefnanda: Gunnar Samundtton
Málfl.maður ttefnda: Gunnlaugur Þórðarson.