Tímarit lögfræðinga - 01.06.1988, Qupperneq 63

NIÐURSTAÐA OG LOKAORÐ
Heildarniðurstaða mín er sú að ekki sé unnt að draga almennar
ályktanir af þessum eina dómi. Hæstiréttur hafnar kröfu um bætur
fyrir varanlega örorku, þótt fyrir liggi læknisfræðilegt mat á örorku
sem ekki hefur verið hrundið sem slíku. Höfnun kröfu um bætur fyrir
varanlega örorku leiðir ekki til þess að hærri bætur séu dæmdar fyrir
miska en ella. 1 máli þessu eru bætur fyrir varanlegt líkamstjón því
mjög lágar. Engin skýring kemur fram í dóminum á því hvers vegna
vikið er frá því sem tíðkast hefur, þ. e. að dæma örorkubætur fyrir
minni háttar örorku þótt litlar líkur megi telja á tekjuröskun. Er
bagalegt að þá skýringu vantar og fallið til þess að skapa óvissu.
Hér að framan var nefnt að á öðrum Norðurlöndum en á íslandi
hafa verið sett almenn skaðabótalög, þar sem m. a. eru ákvæði um
bætur fyrir lífs- og líkamstjón. Álitaefni er hvort ekki er nauðsyn á
lagasetningu hér á landi ef breyta á reglum um ákvarðanir bóta fyrir
lífs- og líkamstjón. Hyggist Hæstiréttur koma á slíkum breytingum
virðist nauðsynlegt, að það komi skýrt og greinilega fram í dóms-
forsendum.
125