Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Blaðsíða 50

reyndi ekki á lögmæti stefnubirtingar vegna ákvæða 97. gr., því að þar sagði, að
sæki maður þing og krefjist frávísunar vegna galla á birtingu stefnu, skuli ekki
vísa máli frá, nema tvímælis orki, að hann sé sá maður, sem stefna átti.
H 1973 984
S höfðaði mál á hendur Keflavíkurkaupstað (K), landeigendum Ytra-
Njarðvíkurhverfis með Vatnsnesi (L), og utanríkis- (U) og fjármálaráðherra (F)
fyrir hönd vamarmálanefndar og ríkissjóðs til heimtu skaðabóta. K og L voru
sýknaðir í héraði, en U og F dæmdir til bótagreiðslu. í dómi Hæstaréttar segir,
að grundvöllur kröfugerðar S á hendur F og U virðist hafa verið sá, að herlið
Bandaríkjanna hafi án leyfis lagt olíuleiðslur um lóð, sem S varð síðar eigandi
að. S hafi stefnt þremur tilgreindum mönnum fyrir hönd landeigenda, en
nafngreindi landeigenduma að öðm leyti ekki í stefnu, eins og þó hafi verið
boðið í 88. gr. 1. nr. 85/1936. Ekki hafi komið fram við rekstur málsins hverjir
þessir landeigendur séu og ekki haldið fram, að þeir hafi stofnað með sér félag,
sem umræddir þrír menn séu í fyrirsvari fyrir. Stefnubirting á hendur
landeigendum hafi farið fram með þeim hætti, að lögmaður þeirra hafi áritað
stefnuna um að hún væri honum löglega birt fyrir hönd landeigenda. Taldi
Hæstiréttur, að ekki yrði ráðið af gögnum málsins, að þeir landeigendur, sem
ekki vora nafngreindir í stefnunni, hafi fengið vitneskju um málsóknina. Kröfur
S væm jafnframt þannig vaxnar, að þær yrðu ekki sóttar í einu og sama máli,
sbr. 47. gr. fynnefndra laga. Loks þótti reifun sakarefnis áfátt. Var héraðsdómur
af þessum sökum ómerktur og málinu í heild vísað frá Hæstarétti ex officio.
H 1964 34
U höfðaði mál gegn lögmanninum M fyrir hönd R, erlends manns, en til vara
gegn R og skiptaráðandanum í Reykjavík vegna þrotabús F. Málið var höfðað
til heimtu skaðabóta vegna ólögmætrar kyrrsetningar og málskostnaðar, sem U
fékk dæmdan úr hendi R með dómi Hæstaréttar í skuldamáli, sem R hafði
höfðað gegn F, og U gengið inn í. Stefna í málinu var ekki birt fyrir R.
Lögmaðurinn M krafðist frávísunar, meðal annars vegna þess, að hann hefði
ekki haft umboð, hvorki málsóknarumboð né annars konar umboð, til að koma
fram í málinu fyrir hönd R. I héraðsdómi sagði, að stefna í málinu hefði ekki
verið birt R sjálfum svo gilt væri að lögum. Ekki verði talið gegn eindregnum
mótmælum lögmannsins, að hann hefði haft til þess umboð að koma fram í
málinu fyrir hönd R, enda þótt hann hefði haft það í öðru máli, sem R rak gegn
F nokkru áður. Samkvæmt þessu þótti rétt að vísa málinu frá að því er R
varðaði. Héraðsdómur var að þessu leyti staðfestur í Hæstarétti.
Með núgildandi EML var gerð breyting á áðurgildandi ákvæðum um stefnu-
birtingu. I 3. mgr. 83. gr. segir að koma megi stefnu á framfæri með því, að
stefndi riti sjálfur undir yftrlýsingu á stefnu um, að samrit hennar haft verið
afhent sér, eða að hæstaréttar- eða héraðsdómslögmaður riti undir sams konar
yfirlýsingu af hálfu stefnda. Tæplega verður talið, að heimild þessi taki til
annarra málflutningsumboðsmanna en lögmanna.
200