Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Blaðsíða 77

fógeti hlutaðist til um það, að braggi, sem var í eigu T, yrði rýmdur af leigulandi
H. I úrskurði fógetaréttar hermdi fógeti ranglega kröfu H á þá leið, að stefndi
verði borinn út úr bragganum. H áfrýjaði úrskurðinum til Hæstaréttar til
ómerkingar og krafðist þess, að málinu yrði vísað heim í hérað til uppkvaðn-
ingar nýs úrskurðar. Lögmaðurinn M bar fyrir Hæstarétti, að hann hafi látið
fógeta lesa fyrir sér niðurstöðu úrskurðarins, þar sem sagði, að gerðin skyldi
fara fram, og hafi hann því litið svo á, að kröfur H um rýmingu braggans hefðu
verið teknar til greina. Er málið var tekið fyrir í fógetadómi Reykjavíkur mætti
löglærður fulltrúi af hálfu M. Var þar bókað, að krafist væri útburðar samkvæmt
áðurgreindum úrskurði. Málið var aftur tekið fyrir nokkru síðar, og mætti þá
lögfræðingurinn J af hálfu M. Var þar enn bókað, að krafist væri útburðar.
Lögmaðurinn M kvaðst ekki hafa vitað um kröfur og bókanir þær, sem fulltrúar
hans höfðu gert fyrir fógeta. Taldi hann, að ranghermi fógeta á kröfum H og
niðurstaða úrskurðarins, sem hafi verið í samræmi við ranghermið, eiga að
valda ómerkingu úrskurðarins og heimvísun málsins, enda verði ekki mark
tekið á bókunum og kröfum fulltrúa hans, sem gerðar voru að honum for-
spurðum. I dómi Hæstaréttar segir, að fulltrúar M, sem séu löglærðir og full-
gildir til fyrirsvars fyrir dómi, hafi krafist þess berum orðum, að úrskurðinum
yrði fullnægt. Verði yfirlýsingar þeirra og framkoma ekki skýrð á annan hátt en
þann, að þeir vildu fyrir hönd áfrýjanda hlíta niðurstöðu úrskurðarins. Verði að
telja áfrýjanda bundinn við þessar yfirlýsingar þeirra, sem ekki samrýmdust
áfrýjun málsins. Samkvæmt þessu var málinu vísað frá Hæstarétti.
Fulltrúi lögmanns er að öllu leyti háður vinnuveitanda sínum í starfi, enda
starfar hann í skjóli málflutningsréttinda vinnuveitandans og annast viðfangs-
efni, sem vinnuveitandanum hefur verið veitt málflutningsumboð til að hafa
með höndum. Talið er, að í ljósi þess sé staða lögmannsfulltrúa um margt áþekk
stöðu dómarafulltrúa, þótt á ólíku sviði sé.100 Lögmaður ber ábyrgð á fulltrúa
sínum eftir almennum reglum og gæti þannig orðið bótaskyldur vegna tjóns,
sem fulltrúinn hefur valdið þriðja manni.101
3.5 Sönnun umboðs
Samkvæmt 1. mgr. 4. gr. MFL er lögmaður eða fulltrúi hans, sem sækir
dómþing fyrir aðila, talinn hafa umboð til þess, nema annað sé sannað. í þessu
felst, að fyrirfram er gert ráð fyrir því, að tilteknir málflytjendur hafi
málflutningsumboð fyrir aðila, þannig að umboðsmaður þarf ekki að leggja
fram sérstaka staðfestingu frá aðila málsins um heimild sína. Samkvæmt skýru
orðalagi 1. mgr. 4. gr. tekur sönnunarregla þessi hins vegar aðeins til þess að
sækja dómþing fyrir aðila. Þó verður að telja, að eðli málsins samkvæmt taki
reglan jafnt til þess að „framkvæma sérhvað það, sem venjulegt er til flutnings
slíks máls fyrir dómi“, sbr. 2. mgr. 4. gr. MFL. Samkvæmt þessu gætir dómari
100 Markús Sigurbjömsson: Einkamálaréttarfar, bls. 122.
101 Einar Amórsson og Theodór B. Líndal: Réttarfar I. hefti, bls. 114.
227