Tímarit lögfræðinga - 01.11.1996, Page 67

á milli áfrýjunar og kæru, að því er umfang umboðsins varðar, virðast felast í
því, að kæra á sér stað undir rekstri máls fyrir héraðsdómi. Hún fellur því innan
þess, sem talið er venjulegt til flutnings máls fyrir héraðsdómi, sbr. 2. mgr. 4.
gr. MFL. Málflutningsumboðsmanni er þannig heimilt, án þess að ráðfæra sig
við umbjóðanda sinn, að afhenda héraðsdómara kæru samkvæmt 144. gr. EML.
Þá hlýtur umboðið einnig að ná til þess að taka ákvörðun um kröfugerð, rök-
stuðning fyrir kæru og eftir atvikum til öflunar sönnunargagna samkvæmt 2.
mgr. 145. gr. EML og einnig til þess að flytja kærumál fyrir Hæstarétti, ef því
er að skipta. Telja verður, að málflutningsumboðsmaður gagnaðila hafi með
sama hætti heimild til að skila greinargerð með viðeigandi kröfum og
málsástæðum samkvæmt 148. gr. EML. Af ofangreindu leiðir, að umbjóðandi
verður bundinn við niðurstöðu í kærumáli, líkt og hann hefði kært sjálfur, og
einnig við greiðslu kærumálskostnaðar. Þó má hugsa sér, að málflutnings-
umboðsmaður geti orðið bótaskyldur gagnvart umbjóðanda sínum, ef kæra
hefur bersýnilega verið þarflaus.
3.2.9 Réttur málflutningsumboðsmanns til að taka við tildæmdri greiðslu
eða til að krefjast greiðslu samkvæmt dómi
Almennt virðist gengið út frá því, að það falli utan umboðsreglu 2. mgr. 4. gr.
MFL að taka við greiðslu dæmdrar fjárhæðar.66 Regla þessi byggir meðal
annars á því, sem áður er nefnt, að umboð málflutningsumboðsmanns nær
aðeins til flutnings tiltekins máls og reksturs þess fyrir tilteknum dómstóli.
Umboðið fellur því niður um leið og meðferð málsins lýkur við dóms-
uppsögu.67
Héraðsdómur Reykjavíkur í málinu nr. E-3806/1995
Málavextir voru þeir, að með dómi Hæstaréttar hafði þrotabú F verið dæmt til
greiðslu skaðabóta auk málskostnaðar vegna örorkutjóns A. Tryggingarfélagið
S greiddi út bætur samkvæmt dóminum til hæstaréttarlögmannsins G með
ávísun, sem stfluð var á lögmanninn. Lögmaðurinn skilaði hins vegar aðeins
hluta bótanna til A og varð síðan gjaldþrota nokkru síðar, án þess að A fengi
nokkuð greitt úr þrotabúinu. Hann höfðaði því mál það, sem hér greinir, gegn
S til heimtu eftirstöðva bótanna. A byggði kröfur sínar á því, að lögmaðurinn
G hefði ekki haft umboð til þess að innheimta, taka við eða kvitta fyrir greiðslu
skaðabótanna fyrir sína hönd. Þannig snerist ágreiningur málsins um það, hvort
í málflutningsumboði G hafi falist umboð til að taka við tildæmdum bótum A
samkvæmt dómi Hæstaréttar. I héraðsdóminum segir: „Samkvæmt 4. gr. laga
nr. 61/1942 skal héraðsdómslögmaður, hæstaréttarlögmaður eða fulltrúi þeirra
talinn hafa umboð, er hann sækir dómþing fyrir aðila, nema annað sé sannað. í
grein þessari er umboð lögmanna takmarkað við flutning máls fyrir dómi.
66 Þór Vilhjálmsson: Réttarfar II., bls. 45 og Einar Amórsson og Theodór B. Líndal:
Réttarfar I. hefti, bls. 111.
67 Markús Sigurbjömsson: Einkamálaréttarfar, bls. 126.
217