Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 5

D VÖL
83
gráta. „Gráttu ekki,“ sagði hann,
>.ég er hjá þér.“ Þá glaðnaði yfir
henni. Þau fóru saman í kvik-
myndahús. Að lokum bjóst hann
við að þau mundu giftast. En sá
kafli sögunnar var dálítið óljós.
En auðvitað skeði aldrei neitt
slys, og hann hafði aldrei kjark til
að segja neinum frá einstæðings-
skap sínum. Og stamið var svo
hræðilegt. Hann var lítill, gekk
með gleraugu og var nærri því
alltaf bólugrafinn í andliti. Dökku
fötin hans voru orðin snjáð og
ermastutt og stígvélin báru það
greinilega með sér, hvað þau höfðu
kostað, þó að þau væru vandlega
burstuð.
Það voru stígvélin, sem eyðilögðu
dagdrauma hans í þetta skipti.
Hann var að brjóta heilann um,
hvað hann ætti að segja við fall-
egu, ungu dóttur lávarðarins í bíln-
um á leiðinni til Grosvenor Square.
Hann gekk í þungum þönkum, þeg-
ar hann allt í einu skynjaði nær-
veru stígvélanna, og fann hvernig
Þau tróðu sér, svört og afskræmd,
1 gegnum gegnsæja draumsýn hans.
Hvað þau voru ljót! Og svo sorg-
lega ólík þessum glæsilegu, gljá-
íeegðu stígvélum, sem umluktu
fætur hinna ríku! Þau höfðu ver-
ið nógu ljót, þegar þau voru ný;
hú voru þau blátt áfram andstyggi-
ieg. Engar skóþvingur höfðu rétt
Þau af á næturnar, og yfirleðrið,
rétt ofan við táhettuna, var sett
djúpum, ljótum hrukkum. í gegn
úm skósvertuna sást þétt net af
óteljandi smá-sprungum í skorpnu
leðrinu. Á vinstri skó, utan fótar,
hafði sólinn losnað frá og verið
stagaður við aftur með grófgerð-
um þræði, Svart lakkið á „kóssun-
um“ hafði nuddast af við sífelldan
núning skóreimanna, svo að skein
í beran koparinn.
Ó, þau voru hræðileg, þessi stíg-
vél, þau voru viðbjóðsleg! En þau
urðu að endast honum lengi enn.
Peter byrjaði enn einu sinni á út-
reikningunum, sem hann hafði svo
oft glímt við áöur. Ef hann eyddi
hálfu öðru penny minna í morg-
unverð á hverjum degi, ef hann
gengi í skrifstofuna á hverjum
morgni, þegar veðrið væri gott, í
staðinn fyrir að fara með stætis-
vagni .... En hversu vandlega og
hversu oft, sem hann reiknaði,
voru tuttugu og sjö skildingar og
þrjú pence á viku alltaf sama upp-
hæðin. Stígvél voru dýr; og þegar
hann væri búinn að spara saman
nóg til að kaupa stígvél, voru föt-
in eftir. Og það, sem verst var,
vorið var komið; brumið var að
springa út, sólin skein og meðal
elskendanna gekk hann einn.
Raunveruleikinn var honum of-
jarl í dag; hann gat ekki komizt
undan. Stígvélin fylgdu honum,
hvenær sem hann reyndi að flýja,
og drógu hug hans hans aftur að
eigin bágindum.
II.
Ungu stúlkurnar tvær gengu út
af fjölförnum gangstígnum eftir
tjarnarbakkanum, upp mjóan stíg í