Dvöl - 01.04.1940, Síða 12

90
DVÖL
var búinn að gera sér ljósa örlaga-
þyngd þeirrar kveðju.
„Þér voruð hreinasta afbragð,“
sagði sú háraddaða og hristi hönd
hans. „Hreinasta afbragð. Og þér
megið til að fara til læknis og láta
hreinsa sárið undir eins. Verið nú
sælir og þakka yður voða, voða vel
fyrir.“ Um leið og hún sagði þessi
síðustu orð, lagði hún vandlega
samanbrotinn pundsseðil í lófa
hans og lokaði honum svo með
báðum höndum.
„Þakka yður voða vel fyrir,“
endurtók hún.
Peter hristi höfuðið og roðnaði
ákaft. „Ne-i....“ byrjaði hann og
reyndi að fá hana til þess að taka
við seðlinum aftur.
En hún brosti aðeins enn blíðar.
„Jú, jú,“ sagði hún með áherzlu.
„Þér verðið að gera það.“ Og án
þess að bíða eftir frekara svari,
sneri hún sér við, og hljóp létti-
lega á eftir þeirri rámu, sem gekk
á undan upp stíginn og teymdi
Pongo, sem streittist á móti og gelti
í ákafa.
„Jæja, þá er þetta í lagi,“ sagði
hún, þegar hún hafði náð vinkonu
sinni.
„Tók hann við því?“ spurði sú
ráma.
„Já, já.“ Hún kinkaði kolli. Svo
breytti hún um málróm. „Bíðum
nú við, um hvað vorum við að tala,
þegar hundskömminn lenti í áflog-
unum?“
„N-nei,“ gat Peter loks stunið
upp. En hún var þá búin að snúa
við honum bakinu og hlaupin af
stað. Hann gekk tvö, þrjú skref á
eftir henni, svo nam hann staðar.
Það var ekki til neins. Það yrði að-
eins til þess að auðmýkja hann enn
meira, ef hann færi að reyna að
útskýra þetta. Þeim gæti jafnvel
dottið í hug, að á meðan hann stæði
þarna og berðist við að koma upp
einhverju orði, að hann hefði elt
þær, til þess að biðja þær um meiri
peninga. Þær myndu ef til vill
stinga öðrum pundsseðli í lófa hans
og flýta sér svo enn meira í burtu.
Hann horfði á þær, þangað til þær
voru horfnar úr augsýn, hinum
megin við hólinn. Svo sneri hann
aftur niður að tjörninni.
í huganum þræddi hann allan
gang þessa atviks, en ekki eins og
hann hafði verið í raun og veru,
heldur eins og hann hefði átt að
vera. Þegar sú háraddaða stakk
seðlinum í lófa hans, brosti hann,
rétti henni hann aftur kurteislega
og sagði: „Ég er hræddur um að
yður skjátlist. En ég skal játa, að
það er fyllilega afsakanlegur mis-
skilningur, því að ég er fátæklegur
útlits og er sannarlega fátækur. En
ég er heiðarlegur maður. Faðir
minn var prestur í Rochdale. Móðir
mín var prestsdóttir. Ég gekk í
góðan skóla þangað til foreldrar
mínir dóu. Þau dóu bæði með fárra
ára millibili, þegar ég var sextán
ára. Ég varð því að fara að vinna
fyrir mér áður en ég hafði lokið
námi. En þér hljótið að sjá, að ég
get ekki tekið við peningum af