Dvöl - 01.04.1940, Qupperneq 19

D VÖL
97
„Vllllr liann66
Kt'tir RagnlioiAi .lóiiHdóttur
Þaö var sunnudagur á miöjum engja-
slætti, ekki neinn venjulegur sunnudagur,
heldur reglulegur hátíðisdagur.
í fyrsta lagi voru flestir búnir að ná
heim heyjunum eftir langvarandi óþurka,
og í öðru lagi átti að vera meiri háttar
útisamkoma á Völlunum. Þessi samkoma
hafði þrisvar sinnum verið auglýst í út-
varpinu, sem ekki var að furða, því að
skemmtiskráin var ekki neinn hégómi:
— Guðsþjónusta, glímur, gamanvísur og
dans. —
Geiri í Móum var líka snemma á fótum
þennan morgun, þó að hann væri þreytt-
ur eftir heyþurkinn.
Hann var lengi búinn að hlakka til að
fara á þessa samkomu, slíkar ferðir voru
eiginlega nýnæmi fyrir hann. Bærinn var
afskekktur, og hann hafði fram að þessu
hvorki átt reiðhest né góð reiðtygi.
Nú átti hann hvort tveggja og gat því
fyrst talizt maður með mönnum. Geiri var
búinn að sækja Mósa sinn og leggja á
hann nýja hnakkinn, og nú skrapp hann
inn til þess að fá sér matarbita áður en
hann lagði af stað.
Faðir hans sat uppi við dogg í rúmi sínu
og las í gömlum Timablöðum, en Gunnsa
gamla, vinnukonan, var að byrja að klóra
sér. Það var fyrsta morgunverk hennar,
jafnt helga daga sem rúmhelga.
Geiri leit í kringum sig í baðstofunni og
skildi ekkert í sjálfum sér að hafa unað
svona lengi heima í þessu dauðans fásinni.
En hann var nú ráðinn í því að komast
að' heiman í vetur, hvað sem það kostaði.
Faðir hans leit upp úr lestrinum.
— Og þú ætlar að fara að þeysast þessa
líka stuttu leiðina, sagði hann.
Geiri anzað'i engu.
— Það er nú meira bramboltið á þeim
um hásláttinn. Ég trúi, að það verði ein-
hver linur við vinnuna á morgun, en það
er nú ekki verið að hugsa um það nú á
dögum.
Geiri hlustaði á þetta skraf eins og það
kæmi honum ekki við, og nú kom móðir
hans inn með morgunkaffið og matinn
handa honum. Hann át í mesta flýti og
kastaði svo kveðju á fólkið og hljóp út.
Móðir hans kom á eftir honum fram í
dyrnar.
— Hafðu trefilinn þinn um hálsinn, væni
minn, sagði hún. Það getur kólnað með
kvöldinu. Og mundu nú eftir að fara var-
lega. Það eru svo margvíslegar þessar
freistingar í henni veröld.
— Vertu alveg róleg, sagði Geiri borgin-
mannlega. Ég passa mig.
— Ég vona, að guð gefi það, en mig
dreymdi samt ekki vel í nótt.
— Það er ekki að marka drauma, sagði
Geiri og kyssti hana svo lauslega á kinn-
ina, hljóp síðan á bak Mósa sínum og reið
í burt.
En móðir hans stóð ein eftir, voteyg af
eldhúsreyk og erfiðum draumum.
Geiri átti nokkuð langa leið að fara.
Fimm tíma lestaferð var það talið, meðan
reiknað var með þeim seinagangi. En
Mósi var viljugur, svo að ferðin gekk greið-
lega. Geiri hafði lika hug á að koma nógu
snemma, til þess að missa ekki neitt af
dýrðinni.
Það var annars leiðinlegt, að mamma
hans skyldi ekki fara líka. Hún hefði
áreiðanlega haft gaman af því, fyrst veðr.
ið var svona gott. Hann kveið fyrir því
að segja henni, að hann ætlaði að fara að
heiman í vetur. En hann varð að sjá sig
eitthvað um.
Hann var orðinn 19 ára og gat ekki
þolað lengur að vera eins og eitthvert við-
undur í hópi jafnaldra sinna.