Dvöl - 01.04.1940, Qupperneq 20

98
DVÖL
Þetta feröalag í dag var fyrsti áfanginn
á frelsisbrautinni.
Hann vissi auðvitað um allt, sem aug-
lýst var til skemmtunar, en svo vissi hann
líka um ýmislegt fleira, sem fylgdi með á
svona samkomum. Því höfðu fróðari fé-
lagar hvislað að honum, bæði við smala-
mennsku og kirkju.
Það fór um hann sælukenndur hrollur,
þegar hann hugsaði um allt það, sem þeir
höfðu sagt honum, og hann beygði sig
niður, hvað eftir annað, og klappaði Mósa
sinum á makkann.
Ekki svo að skilja, að hann ætlaði sér
að komast í nein æfintýri í dag. Síður en
svo. Hann hafði ekki neinn kjark til þess
og vildi það auðvitað ekki heldur.
Hann gat líka bezt trúað, að þetta hefði
verið mest gort í strákunum. Það gat varla
verið svona auðvelt að lenda í spennandi
æfintýrum. En óneitanlega var gaman að
lifa þau í huganum, og það hlaut þó að
vera saklaust,ekki sízt fyrst hann var einn.
Hann hélt áfram að hugsa um þetta og
margt fleira. Hann hugsaði líka um það,
hvað það væri stundum erfitt að vera
fullorðinn karlmaður, og hann beygði sig
enn niður til þess að klappa Mósa sínum.
Svo hætti hann að hugsa og naut þess,
að það var sólbjartur sunnudagur og að
hann átti reiðhest og ný reiðtygi.
Það var farið að halla degi, og langþráði
dansinn byrjaður á Völlunum.
Presturinn var löngu farinn heim til sín
og flest eldra fólkið. Guðsþjónustan hafði
farið prýðilega fram, nema hvað það bætti
ekki sönginn að hundarnir tóku undir,
hvað eftir annað, þrátt fyrir mikið suss
og svei. En þetta voru smámunir, sem
trufluðu ekki fjálgleik þeirra trúuðu, og
hinir lifðu allt af í von um dansinn.
Geiri í Móum hafði ekki hætt sér upp á
danspallinn. Hann eigraði um þar skammt
frá og var dálítið einmana,
Hann var líka eitthvað svo skrítinn i
höfðinu síðan hann saup á flöskunni hjá
Dóra í Seli. Það var Ijóti bölvaður óþverr-
inn, þó að Dóri segði, að það væri bezti
„landi“. Þrjá stóra sopa varð hann að
súpa. Dóri sagði, að það dygði ekki minna.
— Dygði, til hvers? Það vissi Geiri ekki.
Og það var ekki nóg með þetta, heldur
hafði Dóri hellt á pelaglas og stungið I
vasa hans að skilnaði. En hann ætlaði ekki
að smakka á því meira.
Líklega var réttast fyrir hann að fara
að svipast um eftir Mósa sínum og halda
heim á leið. Hann var samt ekki nógu
ánægður með daginn, ekki eftir þeim
miklu vonum, sem hann hafði gert sér.
Hann horfði löngunaraugum á dans-
pallinn og smá færði sig nær honum. Ef
hann hefði veriö dálítið vissari í dansin-
um, þá hefði hann ekki þurft að hanga
svona eins og sálarlaus héri.
Þarna var Dóri í Seli með einhverja
ókunnuga stúlku í fanginu, eins öruggur
á svipinn og hann væri einn í fjárrétt. Þó
sýndist það heldur lítill vandi að vagga
svona áfram eins og Valdi í Götu, og
reyndar flestir strákarnir, sem hann
þekkti. Þeir kunnu víst ekki öllu meira en
hann og kjöguðu þetta áfram, alltaf svip-
að, hvað sem spilað var. Og stundum
mjakaðist eiginlega ekkert úr sporunum,
fremur en það væri að slá í karga þýfi.
Þetta virtist sannarlega vera auðvelt,
en það þurfti þó ekki svo lítið hugrekki til
þess að koma sér af stað.
Geiri var nú kominn alveg að dans-
pallinum. Þar rakst hann á pörin, sem
komu sælþreytt úr dansinum, og héldu í
burt, sjálfsagt til þess að fá sér einhverja
hressingu. Hann fylgdi þeim með augun-
um, ýmist inn í stórt veitingatjald, eða þá
smá tjöld, sem voru á víð og dreif þar í
kring.
Geiri rölti í burt aftur og var nú ráðinn
í að fara að gá að Mósa sínum, þó að
honum væri ekki Ijúft að hverfa frá við
svo búið.
— Halló, sveitamanni, var þá kallað rétt
hjá honum. Hann leit við og sá stúlku
liggja í móunum þar skammt frá, en hann