Dvöl - 01.04.1940, Síða 23

DVOL
101
hann ekkert nema hana, sem svo fúslega
opnaði honum faðminn og bauð honum
ást sina.
Tæpum mánuði seinna var Geiri að
rölta um göturnar í Reykjavík á leið frá
cinum lækni til annars.
Hann skildi ekkert í þessum við'tökum
hjá lækninum. Þegar hann var rétt að
byrja aö stama út úr sér lýsingu á líðan
sinni, þá sagði hann þurrlega:
— Ég hefi ekkert með þennan sjúkdóm
að gera. Svo skrifaði hann nafn og hús-
númer á blaö, fékk honum og sagði:
— Þér skuluð finna þennan lækni undir
eins í dag. Það má ekki seinna vera.
Hvað gat hann meint meö þessu?
Það var vist eitthvað hræðilegt, sem
gekk að honum, líklega eitthvað ólækn-
andi. Þess vegna hafði læknirinn sent
hann burt frá sér.
Honum hafði alltaf liöið svo óttalega
illa síðan nokkrum dögum eftir að hann
fór á skemmtunina. Og nú var hann alveg
búinn að missa alla matarlyst og var svo
máttlaus, að hann gat varla dregizt áfram.
Hann hafði ekki getaö fengið sig til að
minnast á þetta við neinn, ekki einu
sinni mömmu sína.
Hún sá reyndar, að eitthvað gekk að
honum og var að spyrja hann, hvar hann
fyndi til. En hann gat ekki sagt henni
það, af því að sársaukinn var bundinn
við þann stað, og þær þarfir líkamans,
sem hann var ekki vanur að tala um.
Verstar voru næturnar. Þá lá hann oft
í svitabaði, sárþjáður og svo gagntekinn
af einhverjum hræðilegum kvíða, sem
hann gat ekki gert sér grein fyrir.
Nú sá hann húsið, sem hann leitaði að,
og um leið greip hann enn sterkari
óhugur, svo að nærri lá, að hann sneri
aftur.
En hann herti þó upp hugann og fór
inn í húsið. Hann mátti ekki fara heim
við svo búið.
Hann sá nafn læknisins með stórum
stöfum á einni hurðinni í forstofunni,
og fyrir neðan nafnið stóð eitthvað með
smáum stöfum, sem hann gat ekki lesið,
því að honum sortnaði allt í einu fyrir
augum. Hann opnaði dyrnar á biðstof-
unni og reikaði inn, eins og í svefni, og
settist á stól, sem einhver ýtti til hans.
Það var nokkuð margt fólk inni og
óttalega þungt loft, fannst honum. Hann
gat ekki þolaö þessa sterku vínlykt, eða
var það meðalalykt? Það var eitthvað,
sem honum varð svo óglatt af og erfitt
um andardrátt.
Hann hafði ekki rænu á að líta í
kringum sig, en varð þó var við, að þaö
smáfækkað'i í biðstofunni. Fólkið tíndist
inn til læknisins, einn og einn í senn.
En það kom enginn út aftur. Það var
eins og það hyrfi fyrir fullt og allt með
einhverjum dularfullum hætti. Geiri
horfði á eftir því, sljóum augum.
Þarna fór ungur maður, stór og karl-
mannlegur, en hann var fölleitur, með
þjáningardrætti í andlitinu. Og nú kom
ung kona að dyrunum með lítið barn í
fanginu. Barnið var vesaldarlegt, með
rauða flekki um andlitið. Það var alltaf
eitthvað að amra, og konan sussaði við
það og hampaði því. En nú opnuöust
dyrnar og hún slapp inn.
Nú komu þrjár ungar stúlkur, hver á
eftir annarri. Sterkrauðar varir og fölir
vangar.
Geiri lokaði augunum.
Hvað var þaö, sem þetta minnti hann
á? Jú, það var stúlkan hans. Hann varö
að reyna að finna hana undir eins á
morgun, Hún var eini vinurinn, sem hann
átti í þessum stóra bæ.
Hann hlaut að geta fundið hana, ef
hann leitaði vel, þó að hann vissi hvorki
hvað hún hét né hvar hún átti heima.
Það var einkennilegt, að hann skyldi
gleyma að spyrja hana að nafni, og þó
var þaö dálítið gaman. Því að nú gat
hann stytt sér margar andvökunætur með
þvi að gefa henni nefn, alltaf nýtt og
nýtt nafn eftir því, sem honum datt eitt