Dvöl - 01.04.1940, Síða 24

102
D VÖL
í hug öðru fegurra. Skyldi nokkurt nafn-
ið vera hið rétta?
Kannske lá hún einhvers staðar veik
og var að hugsa um hann? Hún hlaut að
elska hann, fyrst hún hafði verið svona
góð við hann. Hann varð að finna hana
með einhverjum ráðum.
Þetta var meiri tíminn, sem hann varð
að bíða hérna, og alltaf var honum jafn
óglatt.
Nú voru þó ekki eftir nema tvær stúlk-
ur í biðstofunni.
— Þessi sleppur ekki við sjöttu deild,
heyrði hann, að önnur sagði.
Hin svaraði einhverju og hló við. Hann
heyrði ekki, hvað það var, en þær voru
áreiðanlega að tala um hann. — Sjöttu
deild, hvað gátu þær átt við? Hann fann,
að þær horfðu á hann, og var að hugsa
um að reyna að rísa á fætur og komast
í burt, en hann hafði ekki þrek til þess.
Það sló út um hann köldum svita, og
hann gat sig hvergi hreyft.
Loksins var hann einn eftir, og dyrnar
inn til læknisins opnuðust fljótlega.
— Næsti, var kallað, og þegar enginn
gaf sig fram, kom læknirinn í dyrnar og
litaðist um.
— Ætlið þér ekki eitthvað að finna mig?
spurði hann alúðlega.
Geiri stóð upp með mestu erfiðismun-
um.
— Gjörið þér svo vel, sagði læknirinn.
Geiri fylgdi honum inn fyrir og settist
á stól, sem læknirinn benti honum á.
— Jæja, hvað er það þá? spurði lækn-
irinn.
— Ég er svo mikið lasinn, sagði Geiri
lágt.
— Já, auðvitað, en hvernig lasinn?
Geiri gat ekki komið upp nokkru orði..
Stóllinn ruggaði svo einkennilega með
hann, og allt fór á fleygiferð, sem inni
var.
— Svona, svona, heyrði hann að lækn-
irinn kallaði einhvers staðar langt í
burtu. Leggist þér hérna á bekkinn á
meðan þér eruð að jafna yður. Og hann
gaf honum eitthvað inn, svo að hann kom
til sjálfs sín aftur og gat svarað spurn-
ingum hans. Þær voru fáar en ákveðnar
og á eftir fylgdi nákvæm rannsókn.
Geiri gekk í gegnum þetta allt með
blygðunarroða á vöngum.
— Hvar hafið þér sýkzt, ungi maður?
spurði læknirinn að lokum.
— Ég veit það ekki, stundi Geiri upp.
— Jæja, vitið þér það ekki. Það er samt
næsta ótrúlegt, að það geti verið um
svo margar að ræða.
Margar? — Nú skildi Geiri, hvað lækn-
irinn átti við. En aldrei skyldi hann
bregðast stúlkunni sinni svo, að hann
nefndi hana í sambandi við þessa and-
styggð. Það gat heldur ekki verið hennar
sök. En hvernig hafði hann þá — — ?
Æ, hann skildi hvorki upp né niður, og
hann leit á læknirinn bænaraugum.
— Við getum þá talað um þetta seinna,
sagði læknirinn. En þér verðið að leggj-
ast á spítalann undir eins. Og það vill
svo heppilega til, að það er laust pláss.
Geiri svaraði engu. Honum var sama,
hvað við hann var gert.
—Ég ætla einmitt þangað suður eftir
núna, hélt læknirinn áfram, svo að ég
get tekið yður með í bilinn. — Þér getið
fengið að hringja hérna, ef þér viljið.
Geiri hristi höfuðið. Hann gat ekki tal-
að við neinn. Það var lika betra, að
mamma hans héldi, að hann væri dáinn.
— Nú heröum við upp hugann, sagði
læknirinn og klappaði á öxlina á honum.
Þetta getur allt batnað fljótlega, þó að
þér hefðuð þurft að koma fyrr.
Næsti áfangi var spítalinn. Hann stóð
á sléttu túni, utanvert við bæinn, og
umhverfis hann voru marglit skrautblóm.
Þetta var fagurt síðsumarkvöld, og ang-
an af þurru heyi minnti Geira svo sár-
lega á horfna Paradís.
— Bíðið þér augnablik hérna fyrir utan,
sagði læknirinn, um leið og hann hljóp
upp tröppurnar.
— Nei, halló, sveitamanni, var nú kallað.