Dvöl - 01.04.1940, Síða 44

122
DVÖL
House fóru vanalega til kirkju á
hverjum laugardegi og hlustuðu á
prestinn líkja sannkristnum mönn-
um við hveitikorn, fínmalað milli
kvarnarsteina reynslu og þjáninga.
í haustbyrjun ár hvert kom til
Eagle House maður nokkur að
nafni Abram Strong og dvaldi þar
um hríð í virðulegu eftirlæti. Fólk-
ið í Lakeland nefndi hann ætíð
„föður Abram“, af því að hár hans
var svo hvítt, svipur hans svo
traustur og gæðalegur, hláturinn
svo einlægur, fötin svo svört og
hatturinn svo barðabreiður og
prestslegur. Jafnvel gestunum
fannst nafnið sjálfsagt og eðlilegt
eftir tveggja eða þriggja daga
kynningu.
„Faðir Abram“ var langt að kom-
inn. Hann átti heima í stórri og
hávaðasamri borg í Norðvestur-
landinu, þar sem hann átti marg-
ar myllur; ekki myllur með ræðu-
stól og orgeli, heldur stórar, Ijótar
og geigvænlegar myllur, svo stórar,
að flutningalestirnar skriðu í kring
um þær allan liðlangan daginn,
eins og maurar kring um maura-
þúfu. Og nú er bezt að segja söguna
um „föður Abram“ og mylluna,
sem var kirkja, því að hvortveggja
sögurnar ganga á víxl.
í gamla daga, þegar kirkjan var
mylla, þá var malarinn enginn
annar en Abram Strong. í öllu
landinu var enginn malari, sem var
kátari, mjölugri, iðnari og ham-
ingjusamari heldur en hann. Hann
bjó í litlu húsi beint á móti myll-
unni, hinum megin við veginn. Þó
að hönd hans væri þung, var gjald
hans lágt, og bændurnir í fjöllun-
um komu með kornið sitt til hans,
um langan, brattan og grýttan veg.
Malarinn átti litla dóttur, sem
var augnayndi hans og eftirlæti.
Hún hét Anglia. Það var hraust-
legt nafn á yngismey með vögguna
skammt að baki, en fjallabúarnir
kjósa líka helzt nressileg og hljóm-
rík nöfn. Móðirin hafði fundið það
einhvers staðar í bók og svo var það
ákveðið. Sjálf hafði Aglia dæmt
nafnið óhæft til daglegrar notkun-
ar og kallaði sig alltaf „Dums“,
þrátt fyrir sterkar tilraunir for-
eldranna til að leiðrétta þessa
nafnavillu. Malarinn og kona hans
komust þó að lokum að þeirri nið-
urstöðu, að barnið mundi kenna sig
við rJiododendronblómin, sem uxu
í garðinum á bak við húsið, og sem
það aldrei þreyttist á að skoða.
Það var ekki óhugsandi, að barnið
fyndi einhvern skyldleika milli
„Dums“ og hins fyrirferðarmikla
nafns blómsins.
Þegar Aglia var fjögurra ára
gömul, var hún orðin þátttakandi í
föstum, daglegum atburði, sem
gerðist í myllunni, svo framarlega
að veður leyfði: Er kvöldverðurinn
var tilbúinn greiddi móðirin hár
hennar, setti á hana hreina svuntu
og sendi hana í mylluna til þess
að kalla á föður sinn í matinn. Þeg-
ar malarinn sá hana í mylludyrun-
um, gekk hann á móti henni, hvítur
af mjölryki, veifaði hendinni og