Dvöl - 01.04.1940, Síða 45

D VÖL
söng malarasönginn, sem allir
kunnu þar um slóðir og var eitt-
hvað á þessa leið:
„Þegar hjólið snýst,
þegar kornið knýst,
þá kætist malarans lund.
Þá er sungið dátt,
þá er hlegið hátt
og hugsað um broshýrt sprund."
Og Aglia hljóp hlæjandi til föð-
ur síns og hrópaði í hvert skipti:
„Babbi koma boja“. Þá sveiflaði
malarinn henni upp á axlir sér og
skálmaði syngjandi heim í bæinn.
Svona gekk það á hverju kvöldi.
Dag nokkurn hvarf Aglia. Það
var aðeins viku eftir að hún varð
fjögurra ára gömul. Þegar hún sást
síðast, var hún að tína villiblóm
við veginn fram undan húsinu.
Skömmu síðar gekk móðir hennar
út til þess að sjá um, að hún færi
ekki of langt frá bænum. En það
var um seinan.
Það var auðvitað gert allt, sem
hægt var, til þess að finna hana.
Nágrannarnir söfnuðust saman og
leituðu um skógana og fjöllin í
kring á margra mílna svæði. Myllu-
lækurinn og áin voru líka nákvæm-
lega athuguð. En það fundust eng-
in merki um Agliu. Einni eða
tveimur nóttum áður hafði flökku-
fjölskylda nokkur tjaldað í skóg-
arrjóðri þar í nágrenninu. Ýmsir
álitu, að hún hefði stolið barninu;
en þegar hún var elt uppi og vagn
hennar skoðaður, var ekkert þar að
finna.
123
í tvö ár beið malarinn í von um
að finna dóttur sína, en þegar þau
voru liðin, var von hans dáin. Hann
og kona hans fluttu sig þá til Norð-
vesturlandsins. Að fáum árum
liðnum»var hann orðinn eigandi að
nýtízku kornmyllu í einni stærstu
hveitiborginni. Frú Strong náði sér
aldrei eftir dótturmissinn, og
tveimur árum síðar var malarinn
orðinn einn um sorg sína.
Þegar Abram Strong var orðinn
auðugur maður, hélt hann í heim-
sókn til Lakeland og gömlu myll-
unnar. Hin gömlu heimkynni voru
bundin við sorg hans, en hann var
þéttur á velli og glaðvær í lund.
Honum flaug þá í hug, að breyta
gömlu myllunni í kirkju. Fólkið í
Lakeland var svo fátækt, að það
gat ekki reist sér kirkju og sama
var að segja um fjallabændurna.
Ekkert guðshús var nær en í tutt-
ugu mílna fjarlægð.
Malarinn breytti myllunni eins
lítið og hægt var. Stóra yfirfalls-
hjólið var látið standa á sínum
stað. Unga fólkið, sem kom til
kirkjunnar, skar stundum stafina
sína í mjúkan, ellifúinn viðinn.
Stíflan var að nokkru leyti eyði-
lögð og lækurinn rann nú hindr-
unarlaust niður grýttan farveginn.
Inni í myllunni voru breytingarnar
meiri. Ásar, belti og trissur, og svo
kvarnarsteinarnir, var allt tekið á
brott. Það voru settar niður tvær
raðir af bekkjum með breiðum
gang á milli, en fyrir enda gangs-
ins var upphækkaður pallur og of-