Dvöl - 01.04.1940, Síða 55

D VÖL
hagldalaust. Til einskis nýtt, nema
ef til vill að hengja sig í því. En
hverjum gat dottið í hug að hengja
sig í vorgróandanum!----------
Magnús gamli hrökk við. Var
hann að verða vitlaus! O-sei-sei,
nei. Nú var hann víst að vitkast.
Hann hafði verið vitlaus, þegar
hann sleppti kotinu eftir 25 ára
bjargálna-basl og flutti hingað á
mölina. Þá hafði hann sagt upp
lífinu og gert bandalag við dauð-
ann. Og upp frá því hafði lifið
snúið við honum bakinu, eins og
við var að búast. Nú var honum
lokið. Hann var til einskis nýtur.
Og þá væri betra, að hún væri ein
síns liðs. Þess léttari yrði hún á
fóðrunum — og í flutningum, ef
bærinn vildi endilega losna við
hana. Það mátti svo sem stinga
henni niður í skranið á einhverj-
um bílpallinum austur yfir heiði.
Hún er ekki svo fyrirferðarmikil
né þrýstin um bógana, nú orðið,
hún Guðríður mín. Þurrt rúgbrauð
og svart rótarkaffi var nú heldur
ekkert kjarnfóður. Ekki einu sinni
fóðurbætir. Og þá voru þær ekki
dropasælar heldur, rotturnar í
Skuggahverfinu. — Ja, nei-nei,
maður lifandi. — Það þurfti eng-
an viðhafnarvagn handa henni
austur yfir fjall. Heima í sveitinni
myndi efalaust einhver skjóta yfir
hana skjólshúsi og lofa henni að
kúra í horninu hjá sér og deyja í
friði. Og annað var nú ekki eftir.
Hún hafði verið þar öllum góð,
mönnum og málleysingjum. Og enn
133
er til fólk, sem man þó. — Eða
þá sæju krakkarnir kannske að
sér og tækju hana til sín. Og, ef
allt annað brygðist, hefði blessað-
ur himnafaðirinn alltént einhverja
glufu handa henni. Og þá væri
henni borgið.---------
Magnús gamli stóð upp af kola-
pokanum, rétti úr bakinu til hálfs
og stundi við. Hnén voru bogin og
gáfu eftir í hverju spori. Hann
rölti upp yfir Tryggvagötu, Hafn-
arstræti og Lækjartorg og stefndi
upp eftir Bankastræti. Hann nam
staðar á horninu hjá Tómasi. Átti
hann að labba niður eftir, í Skugga-
hverfið, „þar sem aldrei sólin skín“
í kjallaraholuna gegnt norðri!
Ekki einu sinni kvölds og morgna,
því að húsakofarnir skyggðu hver
á annan. — Honum varð litið upp
eftir Skólavörðustíg. Þar skein sól-
in bjart uppi í holtunum. Svo hélt
hann upp stíginn í hægðum sínum.
Uppi við Skólavörðu nam hann
staðar, rétti úr bakinu og litaðist
um. En hve himininn var blár, og
fjallahringurinn víður. Ótvíræð
vormerki á öllu. — Svo hélt hann
áfram suður yfir holtin, yfir Hafn-
arfjarðarveginn og skáhalt suður
Öskjuhlíðina í áttina til „Bene-
ventum“. Já, hrjóstrugt var þetta,
drottinn minn dýr! En þetta var
þó grjót, eins og guð hafði skapað
það, en ekki möl og mulningur og
steinsteypugums blessaðrar bæj-
arstjórnarinnar, sem allt færði á
verra veg og stórspillti handa-
verkum skaparans. — En sá mun-