Dvöl - 01.04.1940, Side 66

144
DVÖL
miklu ánægjulegra að klifra upp
um fjöllin sér til skemmtunar og
borða gott nesti við stöðuvatn eða
uppi á fjallstindi, en að borða fá-
brotinn mat í litla kofanum við
daunilla hlaðið og með óhreinar
hendur. En pilturinn þekkti ekki
fjöllin. Hann hafði aldrei hætt sér
út fyrir þorpið. Virku dagana var
hann innilokaður í járnsmiðj-
unni, en á sunnudögum fór hann
venjulega til kirkju á morgn-
ana og á skemmtigöngu um aðal-
torgið síðdegis. — Hann áleit
því heppilegt að kynna sér ná-
grennið, áður en hann færi að
verða leiðbeinandi annarra. Hann
yfirgaf járnsmiðjuna og gerðist
smali. Hann átti að gæta kinda-
hóps þess, sem lengst fór, og sem
elta þurfti um erfiðustu fjallastíg-
ana. Einstaka sinnum yfirgaf hann
fjárhópinn til þess að klifra upp
snarbrattar fjallahliðar. En einn
dag kom hann ekki aftur til þorps-
ins. Hann hvarf fyrir fullt og allt,
án þess að skilja eftir nokkurt
spor. Hinir tryggu hundar komu
með yfirgefinn fjárhópinn. Hafði
hann drukknað i stöðuvatni? Var
sólin farin að bleikja bein hans
niðri í einhverju gilinu? Hafði
snöggur vindur komið honum að
óvörum á háum fjallstindi og
þeytt honum niður, svo að hann
molaðist sundur? Það varð aldrei
sannað.
Áður en hann gat grætt peninga
á þennan létta og skemmtilega
hátt, eins og hann hafði ímyndað
sér, — með litlu, fínu stúlkunum
og glæsilegu ungu mönnunum, —
varð hann dauðanum að bráð.
Unnusta hans gleymdi honum
skjótt. Nú er hún sjö eða átta
barna móðir, og maður hennar
hefir sölubúð á hentugasta stað á
leið þeirri, sem allt ferðafólkið fer
um. En móðirin gat ekki gleymt
honum og varð gagntekin af þeirri
brjáluðu hugmynd, að allir, þeir
sem legðu af stað frá þorpinu með
fjallgönguútbúnað, færu til þess
að leita að hinum horfna syni.
Hún hvatti þá til þess að fara, hún
lofaði þeim stórkostlegum verð-
launum, þar sem hún sagðist vera
drottning fylgdarmannanna, og í
höll sinni væri hin mikla fjárfúlga,
sem orðið hefði til af drykkjupen-
ingum ferðamannanna. En þrátt
fyrir þetta veðsetti hún kofann
sinn, sem síðan var tekinn af henni
upp 1 skuld, og eftir það lifði hún
á ölmusu og visnaði upp í svörtu
görmunum sínum.
Á hverju kvöldi beið hún eftir
heimkomu hinna þreyttu og þjök-
uðu göngugarpa. Þögul spurði hún
með svörtu augunum um þann,
sem aldrei átti að koma aftur. Og
hún spennti svörtu greiparnar og
hljóð tár runnu niður eftir svarta,
magra andlitinu. Daginn eftir
vaknaði bjartsýni hennar á ný við
burtför þeirra, sem hún hélt að
væru nýir landkönnuðir, útvaldir
til þess fáfengilega hlutverks, að
endurheimta dauðan son fyrir fá-
tæka móður. Gagnslaus von. í sex,