Dvöl - 01.04.1940, Side 69

DVÖL
147
samlega nærfellt öllu því, er henni barst
í rímnaformi. Þar í lá falið það fótakefli,
er Sigurð skorti sjálfsvöndun og skáldleg-
an þrótt til að yfirstíga.
Vil ég að lokum setja hér nokkur orð úr
ritgerð Einars Benediktssonar skálds, sem
er framan við Úrvalsrit Sigurðar, er hann
sá um útgáfu á árið 1894:
„Aldrei hafa mér virzt raunalegri lífs-
kjör Sigurðar öll, en er ég las árstíða-
vísurnar hans, sem með öllum göllunum
eru svo gullfallegar. Þau kvæði hefðu orð-
ið fullkomlega fögur, hefði Sigurður notið
sömu menntunar sem höfundur ritdóms-
ins í Fjölni."
Hugvekjur.
/.
Ef þú mínum óvin hjá
illt um mig vilt heyra,
vini líka vorum þá
virztu að lána eyra.
Hinn sá jyrri hvern minn brest
á liárinu fram vill teygja,
en annar hvað hann allra bezt
um mig veit að segja.
Þú af beggja sögum sér,
ef saman berð það slaður
nákvœmlega, að ég er
ekkert nema maður.
II.
Gull ef finn ég götu á,
sem gœfan fyrir mig lagði,
ef ég geng þar gálaus hjá,
getið þið hœlt því bragði?
Vildi stúlka, við mig góð,
vefja í arma bera,
ef ég kyssti ekki fljóð,
asni mœtti ég vera.
Nei, ég hirði fé, ef finn,
og faðma stúlku káta,
en allt hvað bannar eigandinn
á ég kyrrt að láta.
III.
Prestar liinum heimi frá
hulda dóma segja,
en skyldi þeim engum bregða í brá
blessuðum, ncer þeir deyja.
Mundum vér ei þora þá
í þeirra húspostillum
auðmjúklega’ að eftirsjá
ýmsum pennavillum.
Ónýtt erfiði.
Sisýfus var hjá Grikkja goðum
í gengi’, en móti þeirra boðum
málugur sér til meina braut.
Því var dóna frá himni hrundið,
og handverk það eina verðugt fundið,
sem örmœddi hann, en aldrei þraut.
Hann átti að velta hlíð upp bratta
hnöttóttum kletti, stórum skratta.
og þar með fylgdi þetta slys:
Ætíð við fjallsins efsta tindinn
ofan valt steinninn, svo mannkindin
erfiðaði til ónýtis.
Hver sínum steini liefir að velta,
liindranir þúsundfaldar elta
oft hvað sálin fœr afrekað.
Ilún má sig ei við líkam losa,
leirköggli þessum er að linosa
og kemst því aldrei stórt úr stað.
Úr „Númarímum“.
Vizku og dyggð að vinum þér
veldu systur báðar,
leitaðu lwað sem forma fer
fyrst til þeirra ráða.
Hamingjan býr í hjarta manns,
höpp eru ytri gœði.
Dyggðin ein má huga hans
hvíla og gefa nœði.
Viðkvœmnin er vandakind,
veik og kvik sem skarið,
veldur bœði sœlu og synd,
svo sem með er farið.